काळ बंधमार्गमां वीत्यो, परंतु हवे तो तुं मोक्षमार्गमां स्थित था! ‘अरेरे! अत्यार सुधी मिथ्याभावो सेव्या तो हवे
मोक्षमार्ग केम थई शकशे?’–एम तुं मुंझाईश नहीं; केमके अनादिथी पोतानी ऊंधी बुद्धिने लीधे मिथ्याभावोनुं सेवन
कर्युं होवा छतांपण, पोतानी सवळी बुद्धिना प्रयत्नथी सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्रनी आराधना करीने आत्माने
मोक्षमार्गमां स्थापी शकाय छे. माटे हे भव्य! हवे तुं तारा आत्माने निश्चय रत्नत्रयरूप मोक्षमार्गमां अति द्रंढपणे
स्थाप.
प्रथम तो, रागथी धर्म मनावनारा कुदेव–कुगुरुने मानतो न होय; जो कुदेव–कुगुरुने मानतो होय तो ते
मोक्षमार्गनो उद्यमी छे ते कोई पण परना के रागना अवलंबनथी मोक्षमार्ग थवानुं मानतो नथी.
उत्साह जाग्यो छे एवा जीवने आचार्यभगवान कहे छे के हे भव्य! निश्चय सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्र स्वरूप एक ज
मोक्षमार्ग छे, तेमां ज तुं तारा आत्माने निश्चलपणे स्थाप. ‘माराथी मोक्षमार्ग नहि थई शके’–एवी शंका श्रोताने
पण पडती नथी.
चारित्ररूप मोक्षमार्ग छे तेमां तुं तारा आत्माने स्थिर कर. ‘चैतन्यस्वभाव ते हुं’ एम न समजतां, ‘राग–द्वेष ते
हुं, शरीर ते हुं’–एम मानीने अज्ञानभावथी अत्यार सुधी तो विकारमां ज निरंतर एकाग्र थयो, परंतु ते आत्मानो
स्वभाव नथी एम समजीने हे भव्य! हवे तुं तेनाथी पाछो वळ.....पाछो वळ. अने निर्विकार चैतन्यमूर्ति
स्वभावनी सन्मुख थईने तेमां स्थिरता कर.–आ ज तारा हितनो पंथ छे.
चैतन्यस्वभावनी महत्ता कबूलीने ज्ञान ते तरफ न वळतां, राग ते ज हुं एम मानीने रागमां ज ज्ञान
शुद्ध चैतन्यस्वभाव ते हुं ने राग ते हुं नहि–एम अंतरमां भेदज्ञान करीने, ज्ञान रागथी छूटुं पडीने चैतन्य
ज्ञान–चारित्ररूप मोक्षमार्ग आवी जाय छे; हे जीव! तुं प्रयत्न वडे तारा आत्माने आवा मोक्षमार्गमां स्थाप,–एवो
अचलपणे स्थाप के वच्चे कदी तूट पडया वगर अल्पकाळमां मुक्तदशा प्रगटी जाय.
शुद्ध आत्मानो आश्रय लईने जेणे सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्र प्रगट कर्या तेणे पोताना आत्माने बंधमार्गथी पाछो
वाळीने मोक्षमार्गमां स्थाप्यो छे. शुद्ध आत्माना आश्रये प्रगटेला निश्चयरत्नत्रय ते ज नियमरूप मोक्षमार्ग छे,
एनाथी जुदो बीजो कोई मोक्षमार्ग नथी. तेने बदले
ः प०ः