नथी, तेम ज बीजुं कांई श्रेयरूप के आदेय नथी.
स्वज्ञेयनुं ज्ञान जीवे पूर्वे कदी कर्युं नथी. हुं आत्मा ज्ञानमूर्ति छुं–एम जेणे स्वज्ञेयने जाण्युं तेने
बीजुं कांई जाणवानुं बाकी रहेतुं नथी. आत्मानो स्वभाव तो स्व–परने जाणवानो छे. पण
अनंतकाळथी स्वज्ञेयने चूकीने एकला परज्ञेयने ज जाणवामां अटक्यो तेथी संसारमां रखडयो.
बधांने जाणनारो हुं पोते ज्ञानस्वरूप छुं एम पोते पोतानुं ज्ञान कदी कर्युं नथी. भाई! पांच–
पचीस वर्षनी वात स्मृतिमां याद आवे छे ते कोण याद करे छे? याद करवानी ताकात तो
ज्ञानमां छे; ते ज्ञान हुं छुं–एम स्वज्ञेयने जेणे जाण्युं तेणे बधुं जाण्युं.
आवी जता नथी, पण परज्ञेयोथी पोते जुदो रहीने तेने जाणे छे, ने स्वज्ञेयने जाणतां तेमां
तन्मय थईने जाणे छे, ते ज्ञान भेगो आनंदनो अनुभव छे. ज्ञाननो स्वभाव परथी तेमज
विकारथी जुदो छे. तीखाशने जाणतां ज्ञान तीखुं थई जतुं नथी, अग्निने जाणतां ज्ञान कांई
ऊनुं थई जतुं नथी, अफीणने जाणतां ज्ञान कांई कडवुं थई जतुं नथी; तेमज रागने जाणतां
ज्ञान खरेखर रागरूप थई जतुं नथी; ज्ञान तो रागथी पण जुदुं छे, पण आवा भिन्न
ज्ञानतत्त्वने जीवे कदी लक्षमां लीधुं नथी. जीव परने जाणे छे पण परनो जाणनार ‘हुं कोण छुं’
एम पोताने जाणतो नथी एटले स्वमां अंधारुं छे; स्व–पर प्रकाशक ज्ञान पोतानुं छे पण पोते
पोताने जाणतो नथी तेथी ज संसार छे. अहो! स्वसन्मुख थईने जेणे पोताना स्वपर प्रकाशक
स्वज्ञेयने जाण्युं तेने कांई जाणवानुं बाकी रहेतुं नथी. ज्ञानने स्वसन्मुख करीने शुद्धचिद्रूप
स्वज्ञेयने जाणतां रागरहित आनंदनो अपूर्व स्वाद आवे छे.
छे. ज्ञान परने जाणवामां अटके छे तेने बदले अंतरमां वळीने जेणे स्वज्ञेयने जाण्युं तेणे आखा
जगतने जाणी लीधुं. जगतनो जाणनार पोते छे तेथी जेणे पोताना ज्ञानस्वभावने जाण्यो तेणे
बधुंय जाणी लीधुं छे. आत्माना ज्ञानस्वभावने जाणवो ते ज भगवानना दिव्यउपदेशनो सार
छे. जेणे अंतर्मुख थईने पोताना शुद्धचिदानंद आत्माने जाण्यो तेने जगतमां बीजुं कांई
जाणवानुं बाकी रहेतुं नथी, एटले के जेणे आत्मा जाण्यो तेणे सर्व जाण्युं.
ज ज्ञाननी अपूर्व कळा छे. अंतरमां वळीने चैतन्यतत्त्वने ज्ञाननुं ज्ञेय बनावतां अंतरमां
आनंदना अपूर्व तरंगो ऊठे तेनुं नाम धर्म छे. ज्ञान ते मारी चीज छे, ज्ञान हुं छुं–एम
अंतरमां जेणे ज्ञानतत्त्वने प्राप्त कर्युं तेणे बधुं प्राप्त करी लीधुं; ज्ञानतत्त्वने स्वज्ञेय तरीके जेणे
जाणी लीधुं तेणे बधुं जाणी लीधुं. आ सिवाय जगतनी बधी कळा भले जाणे पण जो आत्माने
न जाणे तो तेणे कांई जाण्युं नथी. माणेक–मोती परखे, हीरा परखे, हाथी–घोडा परखे,