ज भगवाने दीक्षा लीधी हती, ने पछी आनंदनिधान आत्मानी रमणताथी केळवज्ञान पण
अहीं ज पाम्या हता तथा मोक्ष पण आ गिरनारजीनी पांचमी टूंकेथी पधार्या हता. भगवानने
जे दशा प्रगटी ते तो भावमंगळ छे, ते भावना निमित्तरूप आ क्षेत्र छे ते पण स्थापना निक्षेपे
मंगळरूप छे; अने तीर्थंकर भगवाननो आत्मा पोते द्रव्यमंगळ छे; तीर्थंकर थनार आत्मा
अनादि–अनंत मंगळरूप छे. भगवाने पोताना आत्मामां जेवो भाव प्रगट कर्यो तेवा भावने
जे ओळखे, तेने आ क्षेत्र जोतां तेवा भावनुं स्मरण थाय छे. जेवा भावथी भगवाने मुनिपणुं,
केवळज्ञान अने मोक्षदशा प्रगट करी तेवा भावने ओळखीने भगवाननी जेम पोताना
आत्मामां पण तेवो भाव प्रगट करवो ते अपूर्व मंगळ छे ने ते परमार्थ यात्रा छे...”
आत्मिक जीवननी पण संकलना करी दीधी हती. प्रवचन पछी जिनमंदिरेथी भगवानने मंडपमां
बिराजमान करीने त्यां भक्ति करवामां आवी हती. तेमां–
सांजे पू. गुरुदेव जुनागढ शहेरमांथी गिरनारजीनी तळेटीमां पधार्या हतां. तळेटी
अनेक भक्तजनो पण उलटभेर गातांगातां जता हता... ते वखते झटझट दोडीने भगवानना
पवित्र धामने भेटीए एवी उत्कट भावनाथी भक्तोना पग खूब ज झडपथी उपडता हता, –
जाणे के पू. गुरुदेव बधायने दोडावीने भगवाननो भेटो करावता होय!
भगवानने भेटवानी तालावेलीने लीधे जाणे बधानी ऊंघ पण ऊडी गई हती.
गिरनारजी तीर्थनी यात्रा शरू करी. रस्तामां पगले–पगले नेमिनाथ प्रभुना वैराग्य भर्यां
स्मरणो जागता हता. संघमां लगभग हजारेक माणसो थया हता, जेमां सो उपरांत डोळीओ
हती. पू. गुरुदेवनी साथे गिरनारनी जात्रा करवामां भक्तजनोने एवो उल्लास हतो के थाक
भूलाई जतो हतो ने होंशे होंशे गिरनारजी उपर चडी जवातुं हतुं.
अंदर तेमज बहार खीचोखीच भराई गयुं हतुं. पूज्य