ज छे; एटले आत्माना भूतार्थस्वभावनी सन्मुख थईने अनुभव करतां राग अने बंधनरहित शुद्धआत्मानो
अनुभव थाय छे. ने शुद्धनयथी आवा आत्मानो अनुभव करवो तेनुं नाम सम्यग्दर्शन छे, ते ज धर्मनी
शरूआत छे. आ सिवाय शुभरागथी बीजुं गमे ते करे ते पुण्यबंधनुं कारण छे पण तेमां किंचित् धर्म नथी. धर्म
तो आवा भूतार्थस्वभावनी द्रष्टि ज थाय छे.
त्रणेकाळ आत्माथी जुदा ज छे. तेमज पर्यायमां अनादिथी पुण्य–पापना भावो करतो आवे छे पण अंतरना
धु्रवस्वभाव साथे ते एकमेक थई गया नथी, ते विकारी भावो उपर ने उपर ज तरे छे पण स्वभावमां प्रवेशता
नथी. जेम पाणीमां तेल उपर ज तरे छे तेम चिदानंद स्वभावमां पुण्य–पापना भावो अंदर प्रवेशता नथी पण
बहार ज रहे छे. माटे अंतरना स्वभावनी सन्मुख थईने रागरहित स्वभावनो अनुभव थई शके छे. अज्ञानी
पुण्य–पापना भावमां ज एकपणुं मानीने तेनो ज अनुभव करे छे, तेथी पुण्य–पापरहित चिदानंद स्वभावनो
अनुभव तेने थतो नथी. धर्मीने पुण्य–पापना भावो थता होवा छतां, ते ज वखते पुण्य–पापथी पार
चिदानंदस्वभाव उपर तेनी द्रष्टि पडी छे, एटले भूतार्थस्वभावनी द्रष्टिमां ते पोताना आत्माने रागरहित
शुद्धपणे अनुभवे छे. आ रीते अंर्तमुख थईने शुद्धनय वडे शुद्धआत्मानो अनुभव थई शके छे. अने आवा
अनुभवथी ज धर्मनी शरूआत थाय छे.
आत्माना स्वभावमां सुख छे तेने भूलीने बहारना संयोगमांथी सुख लेवा मांगे छे, पण संयोगमां
क्यांय आत्मानुं सुख नथी. आत्मानो स्वभाव पोते ज सुखथी भरेलो छे, पण तेने भूलीने पुण्य–
पापनी आकुळताने वेदे छे ते दुःख छे. पुण्य–पापथी पार मारुं ज्ञानानंद स्वरूप छे एम जो अंतर्मुख
थईने सम्यक्–प्रतीति करे तो ते क्षणे ज आत्माना अतीन्द्रिय सुखनो अनुभव थाय छे. आ सुख
कहो के धर्म कहो, ते जुदी चीज नथी. धर्म अत्यारे करे अने सुख पछी मळे एम नथी. जे क्षणे
आत्माना स्वभावनी सम्यक् श्रद्धा–ज्ञानरूप धर्म करे ते क्षणे ज अपूर्व अतीन्द्रिय सुखनो अंश प्रगटे
छे. पुण्य–पापना विकारी भावो करे तेनी आकुळतानुं वेदन पण वर्तमानमां छे, अने
ज्ञानानंदस्वरूपनुं भान करीने तेमां जेटली एकाग्रता करे तेटली अनाकुळ शांतिनुं वेदन पण
वर्तमानमां ज छे; बहारना संयोगो तो जुदा छे, तेनुं वेदन आत्माने नथी.