चिद्रूप आत्मा पोते ज पोतानुं ध्येय छे–ते पोते ज पोताने पूज्य छे अने ते ज आदरणीय छे. जे जीव आवी
वात समजे तेने ते संभळावनारा देव–गुरु–शास्त्र प्रत्ये पूज्य भाव–आदरभाव आव्या विना रहे नहि अने
तेनाथी विपरीत कहेनारा एवा कुदेव–कुगुरु–कुशास्त्र प्रत्येनो आदरभाव तेने छुटी जाय. अंतरमां चिदानंद
स्वभावनुं बहुमान करीने तेने ध्येय बनाववाथी ज सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्रनो लाभ थाय छे, आवुं ज
बतावता होय ते ज देव–गुरु–शास्त्र साचा छे; अंतरना चैतन्यस्वभाव सिवाय कोई पण परने ध्येय
बनाववाथी लाभ थवानुं जे कहेता होय ते देव–गुरु–शास्त्र साचा नथी. आ रीते साचा देव–गुरु–शास्त्रने
ओळखीने तेमना बहुमाननी वात पण आमां आवी जाय छे.
सर्वज्ञदेवे पोताना ज्ञानमां त्रणकाळ त्रणलोक जोया, तेमां दरेक पदार्थ समये समये पोतपोतानुं कार्य करे ज छे,
जगतमां कोई पण पदार्थ ‘नकामो’ नथी. ‘कोई पण पदार्थ नकामो नथी’ एटले शुं? ‘पर चीज आत्माने काम
आवे’ एवो एनो अर्थ नथी, आत्माने माटे तो पर चीज नकामी ज छे; पण जगतमां चेतन के जड दरेक चीज
समये समये परिणमीने पोतपोताना अवस्थारूपी कार्यने करे छे एटले कोई पण समय तेना कार्य वगरनो
(परिणमन वगरनो) जतो नथी, माटे कोई पण चीज नकामी नथी. परने माटे तो बधी वस्तुओ अकिंचित्कर
एटले नकामी ज छे केमके एक वस्तुनो बीजी वस्तुमां अभाव छे, तो तेमां ते शुं करे? पण दरेक वस्तु
पोतपोताना निज कार्य सहित छे माटे कोई वस्तु नकामी नथी.
आत्माने कोई परवस्तु ध्येयरूप नथी; हुं परनुं काम करुं के परचीज मारुं कांई करी द्ये ए वात लक्षमां लेवा जेवी
नथी; हुं ज्ञानानंदस्वरूप आत्मा छुं, ए सिवाय कोई पर चीज मारी नथी ए प्रमाण लक्षमां लईने पोताना
ज्ञानानंदस्वरूप आत्माने ज ध्येय करवा जेवो छे, खरेखर आ आत्माने पोतानो ज्ञानानंद स्वभाव ज पूज्य
अने ध्येय छे. परंतु आवा पोताना ध्येयनो जे निर्णय करे ते जीवने निमित्त तरीके तेवुं ध्येय बतावनारा देव–
गुरु प्रत्ये पूज्यभाव–विनय–भक्ति–बहुमान आव्या विना रहे नहि. आत्माना स्वभावनी सर्वज्ञशक्तिने
ओळखीने जे पोतानी सर्वज्ञता प्रगट करवा मांगे छे तेने, तेवी सर्वज्ञताने पामेला सर्वज्ञदेव प्रत्ये बहुमान
आव्या विना रहे नहि, तेमज ते सर्वज्ञताना साधक संतो प्रत्ये पण बहुमान आव्या विना रहे नहि.
स्वभावनो निर्णय छे, तो तेनी वात जूठी छे. आत्माना स्वभावनो निर्णय थाय ने सर्वज्ञनो निर्णय न थाय–
एम कदी बने ज नहि.
पोतानुं ध्येय छे. जेणे पोताना आत्माने ध्येय बनावीने तेनी श्रद्धा करी, ज्ञान कर्युं पण हजी पूर्णता प्रगटी नथी
एवा धर्मीने वच्चे, जेमने पूर्ण सर्वज्ञता खीली गई छे एवा सर्वज्ञदेव प्रत्ये, तेमज ते सर्वज्ञताना साधक संतो
प्रत्ये, अने ते सर्वज्ञतानो उपाय कहेनारी वीतरागी वाणी प्रत्ये बहुमाननो भाव आवे छे. साधक भूमिकामां
देव–गुरु–शास्त्रना बहुमाननो भाव आवे छे अने ते प्रकारनां निमित्तो उपर लक्ष जाय छे, तेथी व्यवहारमां
पंचपरमेष्ठी वगेरेने पण ध्येयरूप कहेवाय छे, पण परमार्थे तो अंतरमां मारो चिदानंदस्वभाव ज मारुं ध्येय छे
एवुं धर्मीने लक्ष छे.