नयथी जोतां, आत्मानो जे स्वभाव छे तेमां कोईना संस्कार पडता नथी. संस्कार तो क्षणिक
पर्यायमां काम करी शके, ध्रुवस्वभाव तो एकरूप छे तेमां संस्कार शुं करे? जेम के भव्यजीवनो
सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्र पामवानी लायकातरूप भव्य स्वभाव छे, ते भव्यजीवे अनादिथी
पर्यायमां गमे तेटलो अधर्म कर्यो, महाकषाय अने पापभावो कर्यां छतां तेनो भव्य स्वभाव
पलटी जतो नथी एटले पर्यायना जे संस्कार छे ते स्वभावमां पडता नथी, ए रीते स्वभावमां
संस्कारो निरर्थक छे. पर्यायमां महाकषाय हिंसा वगेरेना संस्कार छे पण ते संस्कार
ध्रुवस्वभावमां कांई फेरफार करी शकता नथी; ध्रुवस्वभावमां पापना संस्कार पडीने, भव्यनो
स्वभाव पलटीने ते अभव्य थई जाय एम कदी बनतुं नथी. तीव्र पाप करे माटे भव्यमांथी
अभव्य थई जाय–एम पण बनतुं नथी; तेमज व्रत–तप वगेरेना घणा शुभभाव करवाथी
अभव्यनो स्वभाव पलटीने ते भव्य थई जाय एम पण बनतुं नथी. आ रीते जेनो जे
स्वभाव छे. ते फरतो नथी, एटले स्वभावमां संस्कार काम करी शकता नथी. ‘अनादिथी
निगोदमां रखडयो अने पर्यायमां घणी अशुद्धता करी, तेना संस्कार आत्मामां पडी गया माटे
हवे कदी अशुद्धता टाळीने तेनी शुद्धता थई शकशे ज नहि’ एम नथी, केमके पर्यायना संस्कार
द्रव्यस्वभावमां पडी गया नथी; पर्यायमां अनादिथी अशुद्धता करी होवा छतां द्रव्यस्वभाव
एवो ने एवो शुद्ध छे; तेनुं अवलंबन करतां ज पर्यायमांथी अशुद्धताना संस्कार टळीने
शुद्धताना संस्कार प्रगटे छे.
भावो कर्यां पण ते भावो ध्रुव चैतन्यस्वभावने फेरवी नांखवा समर्थ नथी, ध्रुवस्वभावने
अशुद्ध करी नांखे एवी तेनी ताकात नथी. कोई जीव घणां पाप करे माटे तेनो चैतन्यस्वभाव
मटीने ते जड थई जाय एम कदी बने नहि, केमके आत्मानो स्वभाव संस्कारने निरर्थक करी
नांखे छे.
नांखे एवा स्वभाववाळो छे, पर्यायना संस्कारो मारा स्वभावनां बगाडी शकता नथी, मारा
स्वभावमां विकार पेठो ज नथी एम ज्यां स्वभावनी खबर पडी, त्यां पूर्वे जेटला अधर्मभावो
कर्या हता तेना संस्कार निरर्थक थई गया.
संस्कार पडता नथी. माटे हे भाई! क्षणिक विकारथी तुं मूंझा नहि, पण आत्माना स्वभावने
जो, तारो स्वभाव त्रिकाळ एवो ने एवो सिद्धस्वरूपी भगवान छे. ज्यां पर्याये अंदर
स्वभावमां जोयुं त्यां पूर्वना संस्कारने निरर्थक जाण्या, ने विकार साथेनी एकताबुद्धि छूटी गई.
तेमां वांधो नथी’ तो एम कहेनारनी द्रष्टि एकदम ऊंधी छे, ते आ वातने समज्यो ज नथी;