हो ही जाता है।”–
पोताना दोषनी निंदा करतो, तेने बदले हवे तो ते पण न रह्युं! भाई रे! शास्त्रनो उपदेश तो वीतरागता माटे
होय? के कषाय वधारवा माटे? अज्ञानदशामां जेवो कषाय हतो एवा ने एवा ज कषायमां ऊभो होय तो ते
शास्त्रने भण्यो ज नथी, भले गोमट्टसारनुं नाम ल्ये पण खरेखर ते गोमट्टसारने मानतो ज नथी.
ज्ञायकस्वभाव तरफ वळवाने बदले, जो आवो सार काढे तो ते स्वछंदी छे, क्रमबद्धपर्यायने ते समज्यो ज नथी.
अरे भाई! तुं क्रमबद्धपर्यायनी ओथ न ले, तारा जेवा स्वछंद पोषनार माटे आ वात नथी पहेलां तो क्रोधादि
कषायनो भय रहेतो ने पोताना दोषनी निंदा करतो, तेने बदले हवे तो ते पण न रह्युं? भाई रे! आ
क्रमबद्धपर्यायनो उपदेश तो पोताना ज्ञायकस्वभावनी द्रष्टि करतो नथी ते जीव क्रमबद्धपर्यायनी वात समज्यो
ज नथी, भले क्रमबद्धपर्यायनुं नाम ल्ये पण खरेखर ते क्रमबद्धपर्यायने मानतो ज नथी.
उत्तर:– ‘हुं ज्ञायक छुं’ –एम ज्ञाता तरफ वळीने; पोतानी द्रष्टिने ज्ञायकस्वभाव तरफ वाळे तेने ज
उपर न होय, पण ज्ञायक उपर ज होय; ने ज्ञायकद्रष्टिना परिणामनमां क्रोधादि रहेता नथी. ज्ञायकस्वभावनी
द्रष्टिनुं आवुं परिणमन थया वगर जीवने साचो संतोष थाय नहि, समाधान थाय नहि; ने समकीतिने आवी
द्रष्टिनुं परिणकन थतां ते बृतबृत्य थल गया, तेने बधा समाधान थई गया; ज्ञायकपणाना पस्रणमनमां तेने
कोईनुं अभिमान पण न रह्युं, तेमज पोतामां प्रमाद पण ना रह्यो ने उतावळ पण न रही. ज्ञातापणाना
परिणमननी ज धारा चाली रही छे तेमां आकुळता पण केवी? ने प्रमाद पण केवो? –आवी समकीति
अद्भुतदशा छे!
क्रमने फेरववा मांगे छे, ते जीव परना क्रमने तो फेरवी शकतो पण तेनी द्रष्टिमां विषमता (मिथ्यात्व) थाय छे.
ज्ञायकपणानो निर्मळ प्रवाह चालवो जोईए तेने बदले ऊंधी द्रष्टिने लीधे ते विकारना कर्तापणे परिणमे छे.
ज्ञानमांथी असत्यपणुं टाळीने सत्यपणुं करवुं होय तेणे शुं करवुं–तेनी आ वात छे.