गहनता छे. क्रमबद्धना निर्णयनुं फळ तो स्व तरफ वळवानुं आवे छे, स्वभाव तरफ वळीने ज्ञायक थयो तेने
मिथ्यात्व होतुं नथी ने मिथ्यात्वकर्मनुं निमित्तकर्तापणुं पण तेने रहेतुं नथी; अजीवमां दर्शनमोह थवानो क्रम तेने
माटे होतो ज नथी. आ रीते कर्म साथेनो निमित्तनैमित्तिकसंबंध पण तेने छूटी गयो छे.
तेनो कर्ता छे. ––आ रीते निश्चयथी अकर्ता ने व्यवहारथी कर्ता–एम होय तो? ”
ज्ञायकस्वभावनी द्रष्टि करीने पोते ज्ञायकभावे (–सम्यग्दर्शन आदि रूपे) परिणम्यो, त्यां नक्की थई गयुं के मारी
पर्यायमां मिथ्यात्व थवानी लायकात नथी, अने मारा निमित्ते पुद्गलमां मिथ्यात्वकर्म थाय–एम पण बने ज
नहि–एवो पण निर्णय थई गयो. अहो! अंतरमां ज्ञायकस्वभावनो निर्णय करीने क्रमबद्धपर्यायनो ज्ञाता थयो,
अंतरमां वळीने ज्ञायक थयो... अकर्ता थयो, ते हवे बंधननो कर्ता थाय ए केम बने? ? न ज बने. ज्ञायकभाव
बंधननो कर्ता थाय ज नहि. ते तो निज–रसथी––ज्ञायकभावथी शुद्धपणे ज परिणमे छे, ––बंधनना अकर्तापणे
ज परिणमे छे. आ रीते ज्ञायकने बंधन थतुं ज नथी. आवुं अबंधपणुं ते क्रमबद्धपर्यायना निर्णयनुं फळ छे.
अबंधपणुं कहो के मोक्षमार्ग कहो, के धर्म कहो, तेनी आ रीत छे.
तने क्रमबद्धपर्यायनी खबर पडशे. ज्ञाताना क्रममां राग आवतो ज नथी, राग ज्ञेयपणे भले हो. खरेखर तो
रागने ज्ञेय करवानी पण मुख्यता नथी, अंतरमां ज्ञायकस्वभावने ज ज्ञेय करीने तेमां अभेद थाय–तेनी ज
मुख्यता छे. ज्ञायकस्वभावने ज्ञेय बनाव्या वगर, रागनुं यथार्थ ज्ञान थाय नहि.
स्वछंदपणे वर्ते तेने तो, न रह्यो पापनो भय, के न रह्यो सत्यना श्रवणनो पण प्रेम; एटले सत्यना श्रवणनी
पण तेने तो लायकात न रही. ज्यां सत्यना श्रवणनी पण लायकात न होय त्यां ज्ञानना परिणमननी तो
लायकात क्यांथी होय? जे स्वछंद छोडावीने मोक्षमार्गमां लई जनारी वात छे तेनी ज ओथे जे धीठाईथी
स्वछंदने पोषे छे तेने आत्मानी दरकार नथी, भवभ्रमणनो भय नथी.
क्रमबद्धपर्यायनी वात करे छे, ते यथार्थ नथी. भाई रे! तुं तारा ज्ञायकस्वभाव तरफनो पुरुषार्थ करीश त्यारे ज
तारी निर्मळ पर्याय थशे. क्रमबद्धपर्यायनी समजणनुं फळ तो ज्ञायकस्वभाव तरफ वळवुं ते छे. ज्ञायकस्वभाव
तरफ वळ्यो छे तेने तो सम्यग्दर्शनादि निर्मळ पर्यायनो क्रम थई ज गयो छे अने ज्ञायकस्वभाव तरफ जेनुं वलण
नथी ते खरेखर क्रमबद्धपर्यायने जाणतो ज नथी. अंतरमां वळीने ज्ञायकस्वभाव उपर जोर देतां, भगवाने
क्रमबद्धपर्यायमां जे निर्मळ पर्याय थवानी जोई छे ते ज पर्याय आवीने ऊभी रहे छे. कोईपण जीवने
ज्ञायकस्वभाव तरफना पुरुषार्थ वगर निर्मळ पर्याय थाय–एम तो भगवाने जोयुं नथी.