ज्ञायकभाव कर्ता थईने ज्ञानने उपजावे के रागने उपजावे? ज्ञायकभाव तो ज्ञानने ज उपजावे. माटे, ज्ञायकभाव
रागनो कर्ता नथी–एम तुं समज, अने ज्ञायक सन्मुख था.
आवो निर्णय करनार पोताना ज्ञायकस्वभावना अवलंबने ज्ञानभावे ज (एटले के श्रद्धा, ज्ञान, आनंद वगेरे
गुणोना निर्मळ अंशपणे ज) ऊपजे छे, पण रागपणे ऊपजतो नथी. श्रद्धा, ज्ञान, आनंद वगेरेनी
क्रमबद्धपर्यायोपणे ‘राग’ नथी ऊपजतो पण ज्ञायकस्वभावी ‘जीव’ ऊपजे छे. माटे ज्ञायकस्वभाव उपर जेनी
द्रष्टि छे तेने ज क्रमबद्धपर्यायनो साचो निर्णय छे, ने तेनी क्रमबद्धपर्यायो निर्मळ थती जाय छे.
ते परसमय छे; ते खरेखर जीवनुं स्वरूप नथी. त्यां जेने ‘स्वसमय’ कह्यो तेने ज अहीं ‘अकर्ता’ कहीने वर्णव्यो
छे. ज्ञायकस्वभावनी सन्मुख थईने पोताना सम्यक् श्रद्धा–ज्ञानने वीतरागभावनी पर्यायपणे जे ऊपज्यो ते
‘स्वसमय’ छे, ने ते रागादिनो ‘अकर्ता’ छे.
कर्मनो आत्मा उपर प्रभाव पडे, एम जे माने छे तेने तो हजी मिथ्यात्वरूपी दारूनो प्रभाव लईने मिथ्याद्रष्टि ज
रहेवुं छे. ज्ञायकस्वभाव तरफ वळतां मारी पर्यायमां ज्ञायकभावनो प्रभाव पडे–एम न मानतां, निमित्तनो
प्रभाव पडे एम माने छे तो, हे भाई! निमित्त तरफनुं वलण छोडीने तुं स्वभाव तरफ क्यारे वळीश? निमित्त
तरफ ज न जोतां ज्ञायकस्वभाव तरफ वळे तो कर्मनुं निमित्तपणुं रहेतुं नथी. अज्ञानीने तेना गुणनी ऊंधाईमां
कर्मनुं निमित्त भले हो, पण ते तो परज्ञेयमां जाय छे; अहीं तो ज्ञानीनी वात छे के, ज्ञानी पोते ज्ञायक तरफ वळ्यो
छे एटले ते ज्ञातापणे ज ऊपज्यो छे, रागपणे–आस्रव के बंधपणे ते ऊपजतो नथी, तेथी तेने कर्मनुं निमित्तपणुं
पण नथी. आ रीते, क्रमबद्धपर्यायनी प्रतीत करीने ज्ञायक तरफ झूकेलो जीव, क्रमबद्धपर्यायमां रागपणे नथी
ऊपजतो पण ज्ञानपणे ज ऊपजे छे, अने ए ज क्रमबद्धनी यथार्थ प्रतीतनुं फळ छे.
छे? ‘हुं ज्ञायक छुं ने मारा ज्ञायकनी पर्याय तो क्रमबद्ध स्वपर प्रकाशक ज थाय छे’ एवो निर्णय करीने ज्ञायकनुं
अवलंबन लीधुं छे, त्यां पर्याये पर्याये ज्ञाननी विशुद्धता वधती ज जाय छे ने राग घटतो ज जाय छे; हुं ज्ञान
वधारुं ने राग घटाडुं–एम पर्याय सामे ज लक्ष राखे, पण अंतरमां ज्ञायकस्वभावनुं अवलंबन न ल्ये तो तेने
ज्ञान वधारवाना ने राग घटाडवाना साचा उपायनी खबर