दिव्यज्ञान तेमने अक्रमे एकसाथे वर्तमान जाणी न शके; एटले ते ज्ञाननी दिव्यता ज न रहे! माटे
त्रणकाळनी पर्यायोनो निश्चित क्रम जे नथी मानतो ते केवळज्ञाननी दिव्यताने जाणतो नथी, –
सर्वज्ञने जाणतो नथी, आत्माना ज्ञानस्वभावने जाणतो नथी.
पण वर्तमान पर्यायनी माफक ज साक्षात् जाणी ल्ये छे, समस्त पर्यायो सहित बधाय पदार्थो ते
ज्ञानमां ज्ञेयपणे एक साथे अर्पाई जाय–एवुं ते उत्कृष्ट ज्ञाननुं परम सामर्थ्य छे.
महिमा वर्ततो हतो. अने जेना हृदयमां सर्वज्ञतानो महिमा वर्ततो होय तेने विशेष भव होय ज
नहि. सर्वज्ञतानो महिमा करनार जीव ज्ञानस्वभावनो आदर करे छे ने रागादिनो आदर छोडे छे
एटले तेने अल्पकाळमां मुक्ति थई जाय छे. सर्वज्ञभगवानने प्रश्न पूछनारो जीव, अभव्य के
अनंतसंसारी होय एवो कोई दाखलो छे ज नहीं.
ज्ञानस्वभावनो निर्णय करनारने अनंत भव होय ज नहि, पण अल्पकाळे मुक्ति ज होय. आवा
ज्ञानस्वभावनो निर्णय करवो ते मुक्तिनो उपाय छे.
स्वसन्मुख वळी त्यां रागथी जुदो पडीने आनंदनो अनुभव थाय छे; ए रीते ज्ञानस्वभावमां
लीनता थईने ज्यां केवळज्ञान खील्युं त्यां ते ज्ञानने कोई विघ्न नथी, ते ज्ञाननो दिव्य महिमा खीली
नीकळ्यो छे, तेनुं अचिंत्यसामर्थ्य प्रगटी गयुं छे.
व्यक्त नथी थई एने पण ते ज्ञान अत्यारे जाणी ल्ये छे. जो त्रणकाळना समस्त ज्ञेयोने एक साथे
न जाणी ल्ये तो ए ज्ञाननी दिव्यता शी?
ईन्द्रियोनुं अवलंबन नथी, विघ्न नथी, पराधीनता नथी, ज्ञेयोने जाणवानी आकुळता पण नथी,
पोताना स्वाभाविक परम आनंदमां ते लीन छे.