ते ज्ञान रागना कर्तापणामां रोकाई गयुं छे, तेनुं परप्रकाशन पण साचुं नथी; केमके परप्रकाशकज्ञान जेटलो ज
ज्ञानस्वभाव तेणे मान्यो. पण ज्ञाननो स्वपरप्रकाशक स्वभाव तेणे जाण्यो नथी.
दिशा बतावीने जुदा रहे छे. पण अंतरमां पोताना अनुभव विना एकला शास्त्रथी मार्गनो पार पमाय तेम नथी.
मिथ्या छे. स्वज्ञेयनो महिमा मोटो छे, जे परिणति अंतर्मुख थईने स्वज्ञेयने जाणे ते परिणति पण भगवती छे–
महिमावंत छे. ते भगवती चेतना ज मोक्षनुं साधन छे.
जे ज्ञाने अंतर्मुख थईने पोताना आत्मस्वभावने जाण्यो ते ज्ञान प्रशंसनीय छे. अनादिथी एकला परने तथा
रागादिने ज जाणवामां रोकातुं ते ज्ञानमां आकुळतानुं ज वेदन हतुं, हवे स्व–परज्ञेयोने भिन्न भिन्न ओळखीने
पोताना ज्ञानानंदस्वभाव तरफ वळीने एकाग्र थयुं ते ज्ञान अपूर्व आनंदना अनुभव सहित छे तेथी ते धन्यवादने
पात्र छे. अनादिथी ज्ञान बहारमां भमतुं, परने ज पोतानुं मानीने तेने जाणवामां रोकातुं, ने स्वज्ञेयने (आत्माने)
जाणतुं न हतुं ते ज्ञानमां शुद्धआत्मानी प्राप्ति न हती; हवे स्वज्ञेयना तथा परज्ञेयना द्रव्य–गुण–पर्यायने जुदा जुदा
ओळखीने, परथी भिन्न पोताना स्व–द्रव्यने ज्ञाननुं ज्ञेय बनावीने तेमां पर्यायने लीन करी त्यां शुद्ध आत्मतत्त्वनी
प्राप्ति थई,–सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्र थया; आवी अपूर्व शुद्ध आत्मतत्त्वनी प्राप्ति थई ते अभिनंदनीय छे.
उत्तरः– जे परद्रव्यने पोतानुं माने ते.
प्रश्नः– निरपराधी कोण?
उत्तरः– जे पोताना शुद्ध आत्माने ज पोतानुं माने
मानतो नथी ते.
उत्तरः– जे अपराधी होय तेने.
प्रश्नः– ‘हुं नहीं ज बंधाउं’ एवी निःशंकता कोने होय?
उत्तरः– जे जीव निरपराधी होय तेने
अने मनुष्यगतिमां, शुद्धआत्मानी भावना विना तुं तीव्र
दुःख पाम्यो; माटे हवे तो तुं ‘जिनभावना’ भाव....
जेथी तारा संसारभ्रमणनो अंत आवे.