ज्यां सुधी आवा भूतार्थस्वभावनुं अवलंबन न ल्ये त्यां सुधी जीवने धर्मनी शरूआत पण थती नथी. अहो, पूर्वे
अनंत जन्ममां पुण्य करीने स्वर्गमां गयो पण पोताना ज्ञानानंदस्वरूपने कदी एक क्षण पण लक्षमां लीधुं नहि, तेथी
संसारमां ज रखडयो. तेथी आचार्यदेव कहे छे के अरे! अनंत जन्म मरणमां जीवोने आ चैतन्यतत्त्वनी प्राप्ति दुर्लभ
छे, चैतन्यतत्त्वनी वात पण तेने दुर्लभ थई गई छे, पुण्य पाप तो सुलभ छे, ते अनंतवार करी चूक्यो छे, पण ते
पुण्य पापथी पार ज्ञानस्वरूप आत्मा शुं चीज छे ते वात पूर्वे कदी एक क्षण लक्षमां पण लीधी नथी. माटे हे भाई!
शुद्धनयथी तारा आत्माना स्वभावने लक्षमां तो ले! तारो शुद्ध चिदानंदस्वभाव अनंत गुणनो पिंड छे ते भूतार्थ छे,
ते सिवाय गुणभेदनो विकल्प ऊठे ते पण अभूतार्थ छे ने संयोगो तो पृथक् छे; एकाकार ज्ञानानंद स्वभावने द्रष्टिमां
लईने तेनुं अवलंबन करवुं ते धर्म छे, आवो धर्म मोक्षनुं कारण छे. पण अनादिथी आवो धर्म जीवे कदी लक्षमां पण
नथी लीधो, तो पछी तेनी साधना तो कयांथी करे? हे आत्मा! पुण्यना फळमां स्वर्ग मळे–तेमां पण तारुं हित के धर्म
नथी, पण अंतरमां शुद्ध सिद्धसमान तारो आत्मस्वभाव छे, ते परमार्थ स्वभावनुं अवलंबन कर तो तेना
अवलंबने तारुं हित प्रगटे ने भवभ्रमण टळे. ज्ञाननी वर्तमान दशामां मतिज्ञान–श्रुतज्ञान वगेरे जे भेदो छे, तेओ
एकाकार ज्ञानस्वभावने भेदता नथी पण अभिनंदे छे, एटले के ते ज्ञानने अंतर्मुख वाळीने अभेद स्वभावमां
एकाग्र कर्युं त्यां ते ज्ञान आत्माना एकाकार ज्ञानस्वभावने अभिनंदे छे. आ रीते पोताना ज्ञानवडे पोताना
आत्माने अभिनंदन करवुं ते मुक्तिनुं कारण छे.
* बीजी तरफ जगतना परज्ञेयो–कर्म वगेरे –निमित्तो छे;
वाळीने तारी परिणतिने स्व तरफ वाळ.....ने स्वभावना महिमामां ज तेने एकाग्र कर....