अभिप्रायमांथी त्रणकाळना परिग्रहनी ममता छूटी जवी–ते अपूर्व धर्म क्रिया छे तेने अज्ञानी देखतो नथी. एक
समयनुं सम्यग्दर्शन थतां अनंत भवोनो नाश थइ जाय छे, आवा सम्यग्दर्शनना महिमानी अज्ञानीने खबर नथी.
आत्माना प्रभुत्वनी तेने खबर नथी.
स्वभावमां ज्ञान ने आनंदनी परिपूर्ण शक्ति भरी छे, तेनो कदी नाश थतो नथी. जेम चणाना स्वभावमां मीठासनी
ताकात भरी छे, कचासने लीधे ते तूरो लागे छे पण सेकतां तेना स्वभावनो मीठो स्वाद प्रगट थाय छे, तेम
आत्मामां मीठास एटले अतीन्द्रियआनंद शक्तिरूपे भर्यो छे, पण ते शक्तिने भूलीने ‘रागादि ते हुं’ एवी
अज्ञानरूपी कचासने लीधे तेने पोताना आनंदनो अनुभव नथी पण आकुळतानो अनुभव छे. स्वरूपसन्मुख थईने
तेमां तन्मय थतां ज स्वभावनो अतीन्द्रियआनंद प्रगटे छे.
ते विकार छे तेना आधारे पण कल्याण नथी. वर्तमान पर्यायमां ज्ञाननो उघाड छे तेटलो ज पोताने माने तो तेना
आधारे पण कल्याण नथी. परथी भिन्न, विकारथी भिन्न, अंतरमां परिपूर्ण चिदानंदस्वभाव छे तेने ज उपादेयरूप
जाणी–मानीने, ज्ञानने तेमां एकाग्र करतां अपूर्व आत्मकल्याण थाय छे.
–एवी मारी प्रभुता छे.–आम पोतानी प्रभुताने ओळखीने तेनो आदर करवो ते प्रथम धर्म छे. जेणे आत्मानी
प्रभुतानी प्रतीत करी तेणे प्रभुता तरफ पगलां मांडया, तेने मोक्षमार्गनी शरूआत थई.
बीजानुं काम तुं करी दे–एवुं पराधीनपणुं नथी. कोई कहे के–जो आत्मामां प्रभुता छे तो ते बीजानां काम केम न करी
शके? तेनो उत्तर–आत्मानी प्रभुता आत्मामां काम आवे पण परमां आत्मानी प्रभुता काम न आवे. पोताना
स्वभावमां एकाग्र थईने एक क्षणमां आत्मा केवळज्ञान ल्ये–एवी तेनी प्रभुतानी ताकात छे, परंतु परमां एक
रजकणने पण फेरवी शके एवी ताकात कोई आत्मामां नथी. आत्मानी प्रभुतानी आवी ओळखाण करवी ते अपूर्व
धर्म छे; मनुष्यपणुं पामीने जेने पोतानुं हित करवुं होय तेणे आ ज करवा जेवुं छे. पूर्वे अनंतकाळमां कदी जे दशा
नथी पाम्यो एवी अपूर्व दशा आ साची समजण थतां जीव पामे छे. आ समजण सिवाय बीजा जेटला उपाय करे ते
बधा मिथ्या छे. तेमां आत्मानुं किंचित् हित नथी.
बहारनी चीज नथी पण जीवनो मिथ्याभाव ते ज संसार छे, अने ते संसार जीवनी पर्यायमां रहे छे.