राग थाय त्यां राग साथे आत्मानुं एकपणुं माने छे, चैतन्यना स्वभावनी स्वच्छताने ते जाणतो
नथी एटले आत्माना स्वभावमां एकतारूप वीतरागचारित्र तेने थतुं नथी. धर्मी समकितीने
अल्प राग–द्वेष थाय पण त्यां ते रागने पोताना नित्य स्वभाव साथे व्याप्यव्यापक (एकमेक
थयेला) मानता नथी, क्षणिकपर्यायमां छे पण ते मारो कायमी स्वभाव नथी, कायमी स्वभाव
शुद्धज्ञान–आनंदथी भरेलो छे, तेना स्वसंवेदन वडे रागनो अभाव थई जाय छे. रागने
स्वभावमां जमे नथी करता, पण स्वभावथी जुदो ज जाणे छे. अज्ञानी रागने ज आत्मा माने
छे, रागथी जुदा आत्मानी तेने खबर नथी–भेदज्ञान नथी. एटले ते तो राग–द्वेष–मोहादि
अनेक अनेक प्रकारनो ज जीव अनुभवे छे, पण एकरूप ज्ञायकस्वभावने ते अनुभवतो नथी,
एटले तेने सम्यग्दर्शन नथी.
पण पार, ज्ञानना स्वसंवेदनथी आत्मा पकडाय छे; अंतरना ज्ञानना स्वसंवेदननो विषय छे.
आवा आत्माने श्रद्धा–ज्ञानमां पकडीने, तेमां परिणामनी लीनता ते चारित्र छे, ने ते मोक्षनुं
कारण छे. वच्चे राग आवे ते मोक्षनुं कारण नथी पण बंधनुं कारण छे.