ईन्द्रियविषयोनो रंग ऊडी जाय. संयोगी चीजमां जे वृत्तिनो तीव्र वेग करी नांखे छे तेने असंयोगी स्वभाव
तरफ वळवानो अवकाश रहेतो नथी. स्वभावनी रुचि थाय अने बाह्यविषयो तरफनी वृत्तिनो वेग मोळो न
पुण्य–पापनी जे वृत्तिओ थाय तेमां मारी शांति नथी, अने संयोगोमां पण स्वप्नेय मारुं सुख नथी. चौद
ब्रह्मांडमां कोई मारो आनंद आपनार नथी, मारो आनंद मारामां ज छे. ईन्द्रपदना वैभवमां के ईन्द्राणीना
सहवासमां पण मारो आनंद नथी. आवा भानपूर्वक चैतन्यना अतीन्द्रियआनंदना वेदन पासे, ईन्द्राणी जेवी
नवयौवना स्त्रीने नीरखतां ते कष्टानी पूतळी भासे छे, तेमां स्वप्नेय सुख भासतुं नथी, ते भगवान समान
जरापण सुखबुद्धि तेने थती नथी;–ते भगवान समान छे, अने अल्पकाळमां पूर्णानंदने साधीने ते साक्षात्
परमात्मा थई जशे.
समान आ मानवदेहना भोगथी तेने कदापि तृप्ति थवानी नथी. माटे भोग खातर जिंदगी
गाळवा करतां मनुष्यजीवनमां ब्रह्मचर्य पाळवुं अने निवृत्तिथी तत्त्वनो अभ्यास करवो ते ज
आ मोंघा मानवजीवनमां करवा जेवुं उत्कृष्ट कर्तव्य छे.
अल्प मानवजीवननो कटको मळ्यो, तेने मूर्ख जीव विषयोमां वेडफी नांखे छे. अरे! आ मोंघा
जीवनने विषयभोगनी लालसामां वेडफी नांखवा करतां वैराग्य लावी ब्रह्मचर्य पाळवुं अने
निवृत्तिथी तत्त्वनो अभ्यास करवो ते आ मोंघा जीवननुं महा कर्तव्य छे.
छे के हवे आत्मार्थने खातर आ जीवन अर्पण करो.