शरूआतमां, अरिहंत भगवानना द्रव्य–गुण–पर्यायने ओळखीने पोताना आत्म स्वभावनो निर्णय
करे छे तेमां हजी मननुं अवलंबन छे तेथी तेने ‘सम्यग्दर्शननुं आंगणुं’ कहेवाय छे. मननुं
अवलंबन छोडीने सीधो स्वभावनो अनुभव करशे ते साक्षात् सम्यग्दर्शन छे. भले पहेलांं मननुं
अवलंबन छे पण निर्णयमां तो ‘अरिहंत जेवो मारो आत्मा छे’ एम नक्की कर्युं छे, एटले ते
निर्णयमां मनना अवलंबननी मुख्यता नथी पण स्वभाव तरफना झूकावनी मुख्यता छे, तेथी तेने
‘सम्यग्दर्शननुं अफर आंगणुं’ कह्युं छे.
ऊतरीने स्वभावनो अनुभव करवामां अनंती अपूर्व पुरुषार्थ छे. आ चैतन्यभगवानने आंगणे
आव्या पछी–एटले के मन वडे आत्मस्वभावने जाण्या पछी–चैतन्यस्वभावनी अंदर ढळीने
अनुभव करवा माटे अपूर्व पुरुषार्थ करे ते ज चैतन्यमां ढळीने सम्यग्दर्शन प्रगट करे छे, पण जे
जीवो शुभविकल्पमां अटकी जाय छे तेओ पुण्यमां अटकी जाय छे, तेमने सम्यग्दर्शन थतुं नथी.
परंतु अहीं तो जे जीव स्वभावना आंगणे आव्यो ते जीव स्वभावमां वळीने अनुभव करे ज–एवी
अप्रतिहतपणानी ज वात छे, आंगणे आवेलो पाछो फरे एवी वात ज नथी.
भवनो नाश थया विना रहे नहि. जेणे आवी समजण करीने सम्यग्दर्शन कर्युं ते जीव मोक्षना
आंगणे आवी गयो. भले तेने आहार विहारादि होय पण आत्मानुं लक्ष एक क्षण पण द्रष्टिमांथी
छूटतुं नथी, आत्मस्वभावनो जे निर्णय कर्यो छे ते कोई प्रसंगे खसतो नथी; तेने क्षणे क्षणे धर्म
थया करे छे.
थई गयो, निर्विकल्प समाधि थई गई, अनंत भवनो नाश थई गयो, सिद्धदशाना संदेश आवी
गया, आत्मानी मुक्तिना भणकार आवी गया. समकिती धर्मात्मानी आवी दशा होय छे,––भले ते
अव्रती होय.... भले तिर्यंच होय.... के भले नरकमां होय.
सम्यग्दर्शननो लाभ थाय. –आ वात सांभळवा मळवी पण मोंघी छे. आ समजवामां स्वभावनो
अपूर्व पुरुषार्थ छे. स्वभावना अनंत पुरुषार्थ वगर जो तरी जवातुं होत तो तो बधा जीवो मोक्षमां
चाल्या जात! पुरुषार्थ वगर आ सम–