बळदनुं शरीर ज छुं, मने तरस लागी छे ने हुं पाणी पीउं छुं. –पण देहथी भिन्न आत्मानो तेने कांई विचार
नथी. तेम जे जीवो आवो मनुष्य अवतार पामीने पण देहथी भिन्न आत्मानो विचार नथी करता तेओ पण...
ढोर जेवा छे...
वारंवार नथी मळतो... देवोने पण दुर्लभ एवो आ मनुष्य अवतार छे, देवो पण मनुष्य अवतारने झंखे छे के
“क्यारे मनुष्य अवतार पामीने अमे अमारी मुक्ति पामीए ने आ भवचक्रमांथी आत्माने छोडावीए!’ आ रीते
देवोने पण प्रिय एवो मनुष्य–अवतार पामेला हे देवानुप्रिय! देहथी भिन्न तारुं ज्ञानानंदस्वरूप छे तेनो तुं
विचार कर. आत्मानी ओळखाण वगर आ भवचक्रथी ऊगरवानो बीजो कोई आरो नथी.
वात सांभळवा माटे स्वर्गमांथी अहीं आवे छे ते वात सांभळवा अहींना जीवोने नवराश पण मळती नथी, –
आत्माना हितनी दरकार पण करता नथी, ने संसारना धंधामां अवतार एळे गुमावे छे. सत् समजवा टाणे
तेनी जेओ दरकार करता नथी अने मांस–शिकार–दारू–परस्त्रीलंपटपणुं वगेरे महापाप करे छे तेओ अहींथी
मरीने नरकमां जाय छे. नरकमां महातीव्र दुःखवेदना होय छे. त्यां पण कोई जीवने एवो विचार ऊगे के अरेरे!
में पूर्वे आत्मानी दरकार करी नहि ने महापापमां जीवन वीताव्युं... संतो ज्ञानीओ मने कहेता हता के ‘तुं देहथी
भिन्न ज्ञानआनंदस्वरूप छो–तेनी ओळखाण कर.’ –पण ते वखते में तेनी दरकार करी नहि. –आम विचार
करतां करतां, पूर्वे आत्मानुं जे स्वरूप सांभळ्युं हतुं ते लक्षमां लईने तेनी ओळखाण करे छे. श्रेणिक राजा
अत्यारे नरकमां छे, पण तेमने त्यां पण आत्माना ज्ञानानंदस्वरूपनुं भान छे... ने त्यांथी नीकळीने तेओ
तीर्थंकर थवाना छे.
आत्माना भान वगर एकेय भव घटतो नथी. पूर्वे अनंतकाळमां बीजुं बधुं कर्युं, पुण्य करीने अनंतवार
स्वर्गनो देव पण थयो, –पण पूर्वे आत्मानी समजण एक क्षण पण करी नथी तेथी संसारमां ज रखडयो, माटे
आवो मनुष्य भव पामीने हवे जीवनमां आत्मानी समजण करी लेवा जेवुं छे.
बहु सरस वात पू. गुरुदेवे करी हती.
जीवोने कल्याणकारी हो... जयवंत हो.