पाडवा जेवुं छे. आ माटे सोनगढथी खास “जैन बाळपोथी” छपाणी छे.
ए ज सूचवे एम के गति–आगति कां शोध? ”
पण आ समजी शके छे, केमके बधा आत्मामां सरखी शक्ति रहेली छे. बाळकोने आ आत्मविद्या पहेली
शीखववा जेवी छे, केमके साचुं सुख आ आत्मविद्याथी ज मळे छे. सभामां पूछो के जेने सुख जोईतुं होय ते हाथ
ऊंचा करो, तो आखी सभा हाथ ऊंचा करशे. अने बीजी वार पूछशो के ते सुख केवुं जोईए?–नाशवान के
अविनाशी? तो बधा बे हाथ ऊचा करीने कहेशे के अविनाशी सुख जोईए. तो ते अविनाशी सुख मेळववा माटे
आ आत्मविद्या भणवी जोईए. विद्या विनयथी आवे छे, एटले तीव्र हिंसा–जूठुं–चोरी–परस्त्री, खावापीवानी
लोलुपता एवा तीव्र पाप छोडीने विनय अने पात्रता मेळववी जोईए. अने सत्समागमे देहथी भिन्न आत्मानुं
स्वरूप विचारवुं जोईए. भाई! अज्ञानने लीधे तें एटला भव कर्या के तारा अवतारनो कोई अंक नथी. क्रोधादि
भावोथी तारो आत्मा दुःखी थई रह्यो छे, तेने क्यांय शांति नथी; माटे आत्मा शुं चीज छे तेनुं वास्तविक ज्ञान
कर तो तारुं भवदुःख टळे ने तने शांति थाय. आवा तत्त्वनो अभ्यास अने विचार बाळकोने पण नानपणथी
कराववा जेवो छे. बाळको ते पण आत्मा छे ने तेमनामां आ समजवानी ताकात छे.
विना शांति न थाय. आत्माना स्वभावमां ज शांति अने आनंद भर्यो छे; ते स्वभावने ओळखतां आत्माने
पोतानी शांतिनो अनुभव थाय छे.
भ्रमण करी रह्यो छे. आत्मामां ज (लींडीपीपरनी जेम) परिपूर्ण ज्ञान–आनंदनी शक्ति भरेली छे, पण ते
पोताना आनंदने बहारमां शोधे छे. जो एक वार पण अंतरना चिदानंद स्वभावनी ओळखाण करीने जन्म–
मरणनो नाश करे तो तेने फरीने संसारमां अवतार रहे नहि. जेम माखणनां घी थाय पण घीनां फरीने माखण
आत्मानो संसारमां फरीने अवतार थतो नथी.