शांत–ज्ञानस्वरूप ज छुं–एवा ज्ञानवेदनमां रहेतां, ग्लानिनो अभाव होवाथी, धर्मीने निर्जरा ज थाय छे. बंधन
थतुं नथी. कोई रत्नत्रयधारक मुनिराजनुं शरीर मलिन–काळुंकूबडुं होय तो त्यां धर्मीने जुगुप्सा नथी थती; ते
जाणे छे के अहो! आत्मानो स्वभाव तो रत्नत्रयमय पवित्र छे, अने आ मलिनता तो शरीरनो स्वभाव छे,
शरीर एवा ज स्वभाववाळुं छे.–आम वस्तुस्वभावने चिंतवता धर्मात्माने दुर्गंछा–ग्लानि थती नथी; माटे
ग्लानिकृत बंधन तेने थतुं नथी.
पवित्ररूपे ज अनुभवे छे, तेथी खरेखर तेने दुर्गंछा–जुगुप्सा होती नथी.
वर्तता धर्मात्माने संयोगी द्रष्टि छूटी गई छे, एटले पदार्थना स्वरूप प्रत्ये तेने द्वेष थतो नथी; पोतानी ओछी
सहनशक्तिथी कोईवार अल्प अणगमानो भाव थई आवे, ते तो अस्थिारतापूरतो दोष छे, पण श्रद्धानो दोष
नथी. देहथी भिन्न आत्माना आनंदनो जेणे निर्णय कर्यो हशे तेने देहनी दुर्गंधी अवस्था वखते दुर्गंछा नहि थाय;
देह हुं नथी, हुं तो आनंद छुं,–आम आत्माना ज्ञानानंदस्वरूपनी सुगंध (संस्कार) जेणे पोतामां बेसाडी हशे
तेने देहनी दुर्गंधादि अवस्था वखते पण ज्ञाननी एकताबुद्धि छूटशे नहि, एटले ज्ञाननी एकताथी छूटीने तेने
दुर्गंधा थती नथी.
पदार्थोने जोईने पण ते पवित्र ज्ञानस्वभावनी श्रद्धाथी डगता नथी. जेम अरिसामां गमे तेवा मलिन पदार्थोनुं
प्रतिबिंब पडे तोपण त्यां अरिसाने तेना प्रत्ये दुर्गंछा थती नथी; तेम ज्ञान–स्वरूप स्वच्छ अरिसामां गमे तेवा
पदार्थ जणाय तो पण दुर्गंछाद्वेष करवानो तेनो स्वभाव नथी.–आवा ज्ञान–स्वभावने अनुभवता ज्ञानीने
दुर्गंछानो अभाव होवाथी बंधन थतुं नथी पण निर्जरा ज थाय छे.
ते मूढद्रष्टि रहित समकितद्रष्टि निश्चय जाणवो. २३२
पंडित कांई कहे, पश्चिमना पंडित कांईक कहे, उत्तरना कांई कहे ने दक्षिणना वळी कांई कहे–एम अनेक विद्वानो
भिन्न भिन्न अनेक प्रकारे कहे, त्यां समकिती धर्मात्माने मूंझवण न थाय के आ साचुं हशे के आ साचुं हशे!
अनेक मोटा मोटा विद्वानो भेगा थईने विपरीत प्ररूपणा करता होय त्यां धर्मी मुंझाई जता नथी.
ज्ञानानंदस्वभावनी जे द्रष्टि थई छे तेमां निःशंकपणे वर्ते छे. सर्वपदार्थना स्वरूपने समकिती यथार्थ जाणे छे.
शास्त्रोमां पूर्वे थई गयेला तीर्थंकरो वगेरेनुं, दूरवर्ती असंख्य द्वीप–समुद्र वगेरेनुं, महाविदेहक्षेत्र वगेरेनुं, सूक्ष्म
परमाणुं वगेरेनुं वर्णन आवे छे, त्यां धर्मीने शंका–मुंझवण नथी थती के आ केम हशे! हुं तो ज्ञायक भाव छुं,
ज्ञायक भावमां मोह ज नथी तो मुंझवण केवी? निर्मोहपणे ते पोताना ज्ञानस्वरूपने ज अनुभवे छे. जेम
लौकिकमां डहापणवाळा माणसो अनेक प्रकारना आंटीघूंटीना प्रसंग आवी पडतां मुंझाता नथी पण ऊकेल करी
नांखे छे, तेम धर्मात्मा पोताना स्वभावना पंथमां मुंझाता नथी, अनेक प्रकारनी जगतनी कुयुक्तिओ आवी पडे
तो पण धर्मात्मा पोताना आत्महितना कार्यमां मुंझाता नथी. गमे ते प्रकारमांथी पण पोतानुं आत्महित शुं छे
ते शोधी ले छे. आ रीते क्यांय पण तेने मुंझवण थती नथी. अस्थिरताजन्य जे मुंझवण होय ते कांई श्रद्धाने
दूषित नथी करती, एटले श्रद्धाना विषयमां तो मुंझवणनो तेने अभाव ज छे.