
प्रसन्न थईने तेने एक वरदान आप्युं हतुं, पण ते वखते वरदान न मांगतां तेणे मारी पासे ते जमा
राख्युं हतुं. आजे, मारी साथे तने पण दीक्षा माटे तैयार थयेलो जोईने तेने खूब ज आघात थाय छे;
तेथी तने दीक्षा लेतो अटकाववा आजे ते पोतानुं वरदान मांगे छे के “मारा पुत्र भरतने राज्यासन
उपर बेसाडो” मारा वचन अनुसार में ते वरदाननो स्वीकार कर्यो छे, माटे हे पुत्र! तुं आ
राजगादीनो स्वीकार करीने महासाम्राज्यनुं पालन कर, जेथी मारी वचनभंगनी अपकीर्ति जगतमां न
थाय. जो तुं आ वातनो स्वीकार नहि कर तो, एक तो वचनभंगथी जगतमां मारी अपकीर्ति थशे अने
बीजुं तारी माता पण तारा वियोगथी अत्यंत शोकथी दुःखी थईने मरी जशे.
पिताने शोकसमुद्रमां न पाडतां तेमने सुखी करे. वळी हे बंधु! तारी उंमर हजी तप करवाने योग्य थई
नथी, माटे पिताजीना वचनना पालन खातर तुं आ राज्य स्वीकार, जेथी आपणा कुळनी निर्मळ
कीर्ति जगतमां चंद्रसमान फेलाय. तारा जेवो गुणवान पुत्र होवा छतां माताजी शोकथी संतप्त थईने
मरण पामे–ए शुं तारा माटे योग्य छे? अमे होवा छतां आ राज्यासन उपर बेसवुं–तेमां तने संकोच
थतो होय ते स्वाभाविक छे. परंतु भाई, पिताजीनी दीक्षाबाद अमे आ राजवैभव छोडीने देशांतरमां
के कोई वन–पर्वतमां एवा स्थानमां रहेशुं के कोई अमने न जाणे, माटे तुं निश्चिंतपणे आ राज्यासन
ग्रहण कर.
राजसिंहासन उपरथी ऊभा थईने कहे छे–)
भरतकुमारने राजतिलक करो..
कहे छे–)
तमारो राजा छे. बेटा भरत! आजथी आ राज्यनुं सुकान तारा हाथमां छे..प्रजानुं पालन करो..ने तारुं
कल्याण थाओ–एवा मारा आशीर्वाद छे. तुं आ राज्यासनने शोभावीने रघुकुळनी रीतिने उजाळजे..
ने जिनशासननी महाप्रभावना करीने शासनने शोभावजे. वीतरागी जिनमार्गनी झळहळती ज्योतने
वधु ने वधु जवलंत करजे. बस, हवे हुं निश्चिंतपणे आ राजपाट त्यागीने मुनिदीक्षा अंगीकार करवा ने
आत्माना परमपदने साधवा माटे वनमां जाउं छुं.