अने तेने साधनारा संतमुनिओनी दशा केवी होय ते
संबंधी अद्भुत भावभीनी धारा गुरुदेवे
वहेवडावी...अहा, ए प्रवचनोमां मोक्षमार्गी मुनिवरोनी
परिणतिनुं जे स्वरूप घूंटातुं तेनुं पान करवामां मुमुक्षु
श्रोताओ एकतान थई जता...ने गुरुदेवनो आत्मा तो
अध्यात्मनी मस्तीमां झूली रह्यो हतो. एवा आ
गाथाना प्रवचनोमांथी, मुमुक्षु वांचकोने माटे अहीं
थोडोक नमूनो आपीए छीएः “लीजिये..रस
पीजिये!”
छे. असत्य सामे वीतरागी तलवार काढीने सत्य मार्गनो ढंढेरो प्रसिद्ध कर्यो छे. अहा, आवो वीतराग मार्ग! एने
‘श्रद्धवानी’ रीत पण कोई अलौकिक छे. एक सूक्ष्मरागना अंशनी पण रुचि रहे तो ते जीव वीतरागमार्गनी श्रद्धा
नहि करी शके. आनंदनी धारामां झूलता मुनिवरो वेगपूर्वक मोक्षमार्गमां परिणमता होवा छतां, वच्चे जेटलो रागनो
वीतराग थईने ए रीते ते भव्य भवसागर तरे. १७२.
फळ संसार छे; माटे मोक्षेच्छुए ते जराय कर्तव्य नथी. वीतरागभाव वडे ज भवसागरने तराय छे, माटे तरवाना
कामीए एटले के मोक्षेच्छुए साक्षात् वीतरागता ज कर्तव्य छे.
केटली भद्रिकता! केटली निखालसता! (फोटामां कुंदकुंदप्रभुनी मुद्रा बतावीने घणा भावपूर्वक गुरुदेव कहे छे–) अहा!
जुओ तो खरा..केवा भद्रिक! केवा निखालस!! बस, ठरी गया