जशे त्यां लक्ष्मीनी शी वात?
जाय छे, ते कोईथी राखी शकाती नथी, माटे तेने स्थिर राखवानुं अभिमान छोड, तेने अनित्य जाण, अशरण जाण; ने
तारी चैतन्य संपदाने ध्रुवरूप, शरणरूप जाणीने तेनी भावना कर.
ध्रुवस्वभावनी सन्मुख झुकाव कर्या वगर ‘लक्ष्मी वगेरे अनित्य छे’ एम कही, तेने छोडीने भागे ते कांई अनित्य
भावना नथी ने तेमां खरो वैराग्य पण नथी. अनित्य संयोगोनी भावनाथी पाछो वळीने नित्यानंदस्वभाव तरफ
वळ्यो तेने ज साचो वैराग्य अने साची भावना होय छे.
भावता नथी, भावना तो पोताना ध्रुव चिदानंदस्वभावनी ज भावे छे.
सुपात्रदान, जात्रा, भक्ति, प्रभावना वगेरे कार्योमां तेने वापरतो नथी ते पुरुष तीव्र ममताभावने लीधे पोते
पोताना आत्माने ज छेतरे छे, लक्ष्मीनी ममता खातर ते मनुष्यभव हारी जाय छे–तेनी एने खबर नथी. अरे,
आवो मनुष्यअवतार मळ्यो, तेमां आत्मानी चैतन्य लक्ष्मीने भूलीने जड लक्ष्मीमां जे मोही पडयो ते जीव
पोताना आत्माने छेतरी रह्यो छे. अहा, चैतन्यनी असाधारण संपदा पासे आ जड लक्ष्मीनी शी किंमत छे? जेने
ज्ञान–आनंदरूप संपदाथी भरपूर चैतन्यना ध्रुव चिदानंदनो चमत्कार भास्यो छे, तेनो अनुभव थयो छे, तेनुं
लक्ष पण थयुं छे, तेने चैतन्य स्वभावनी संपदा करतां जगतमां बीजी कोई चीज महिमावंत भासती नथी,
चैतन्यनी प्रीति करतां जगतना कोई पदार्थ प्रत्ये विशेष प्रीति तेने आवती नथी, चैतन्यना आनंद निधान पासे
इन्द्रनी संपदा पण तेने तरणांतुल्य भासे छे.