અવસર આવ્યો.
નૃત્ય કરતાં કરતાં જ તેનો દેહ વિલય થઈ જાય છે, અને તેને સ્થાને તરત જ જો કે બીજી દેવી ગોઠવાઈ જાય
છે, તો પણ ભગવાનના ખ્યાલમાં તે વાત આવી જાય છે, અને સંસારની આવી ક્ષણભંગુરતા દેખીને તેઓ
સંસારથી વિરક્ત થાય છે, ને બાર વૈરાગ્યભાવનાઓના ચિંતનપૂર્વક દીક્ષા લેવા માટે તૈયાર થાય છે તરત જ
લોકાંતિક દેવો આવે છે, ને ભગવાનની સ્તુતિ કરીને તેમના વૈરાગ્યનું અનુમોદન કરતાં કહે છે કેઃ હે નાથ!
આપશ્રી જે પરમ વૈરાગ્યભાવનામાં ઝૂલી રહ્યા છો તેને અમારું અનુમોદન છે...હે પ્રભો! આ સંસારના ભોગ
ખાતર આપનો અવતાર નથી પણ આત્માના મોક્ષ ખાતર આપનો અવતાર છે. પ્રભો, ચૈતન્યના
આનંદસાગરમાં લીન થઈને આપ શીઘ્ર કેવળજ્ઞાન પામો, અને આ ભરતક્ષેત્રમાં અસંખ્ય વર્ષોથી બંધ રહેલા
મોક્ષનાં દ્વારને આપની દિવ્યવાણીવડે ખુલ્લાં કરો.
અનુમોદન છે...ને અમે પણ એ જ ધન્ય મુનિદશાને ઝંખી રહ્યા છીએ.” આ પ્રમાણે