‘अहो! हुं ज दातार थईने मारा आत्माने सदाय आनंद आप्या ज करुं, ने हुं ज संप्रदान थईने सदाय आनंद
क्यांय पण आनंदनी कल्पना स्वप्नेय न रही. पोते ज दातार थईने पोताने आनंद दीधो, ने पोते ज लेनार थईने
पोतानो आनंद लीधो; तेथी ते आनंद सदाय टकी ज रहेशे, अर्थात् आत्मा सदाय पोताने आनंद दीधा ज करशे ने पोते
ते सदाय लीधा ज करशे. माटे हे जीव! जो तारे आनंद जोईतो होय तो आनंदना दातार एवा तारा आत्मा पासे ज
जा. त्यांथी ज तने आनंद मळशे, ए सिवाय जगतमां बीजे क्यांयथी तने आनंद नहि मळे.
गुणना भेदना लक्षे निर्मळता थती नथी. आत्मा तो एक साथे अनंतगुणनो पिंड छे, तेना ज लक्षे बधा गुणोनी
निर्मळ दशा थाय छे; एक शक्तिने जुदी पाडीने तेना लक्षे विकास करवा मागे तो तेनो विकास थतो नथी, त्यां तो मात्र
विकल्प थाय छे. ते विकल्पमां एवी ताकात नथी के कोई गुणनी निर्मळ दशा आपे. अखंड आत्मस्वभावमां ज एवी
ताकात छे के अनंतगुणोथी भरेली परमात्मदशाने आपे.
ओळखाण तो करो...तेना प्रत्ये उल्लास तो करो! आवा चैतन्यस्वभावने जेणे लक्षमां लीधो तेनुं जीवन सफळ छे.–
बाकी बीजानुं तो शुं कहेवुं?
पोते ज पोताने सुखनो दातार छे, ने पोते ज पात्र थईने लेनार छे.
(२) ‘दातार छे कोई?’–हा अनंतशक्तिथी भरेलो हुं पोते ज दातार छुं.
(३) ‘दातार दानमां शुं देशे?’ मारो आत्मा दातार थईने ज्ञान–दर्शन–आनंदरूप निर्मळ पर्यायोनुं दान देशे.
(४) कई विधिथी दान देशे?–पोताथी ज देशे, एटले के पोते पोताना स्वरूपमां एकाग्र रहीने स्वरूप–
एकाग्र थईने आप अने संप्रदान थईने ते दान तुं ले. अनंत शक्तिथी परिपूर्ण चैतन्य स्वभाव जेवो मोटो दातार
मळ्यो, तो हवे तेनी सेवा (श्रद्धा अने एकाग्रता) करीने परमात्मदशानां दान मांग, तो तने तारी परमात्मदशानां दान
मळी जाय. ते परमात्मदशा लईने तेनुं संप्रदान थवानो तारो स्वभाव छे.
एटले अंतर्मुख थईने पोताना स्वभावने ते साधी शकतो नथी. जे आत्मार्थी छे ते तो पोतपोताना हितने माटे
ज समजवा मांगे छे.
ए ज करवा जेवुं छे. एना सिवाय बीजुं तो बधुंय ऊकरडा ऊथामवा जेवुं थोथे–थोथा छे.