जाण्युं छे. पंदरमी गाथामां पण ए ज कह्युं छे के जे शुद्ध अबद्ध–स्पृष्ट आत्माने जाणे छे ते द्रव्यश्रुत ने
भावश्रुतरूप समस्त जिनशासनने जाणे छे. खरेखर तो अंतरमां जे भावश्रुतज्ञान परिणम्युं ते ज
जिनशासन छे, द्रव्यश्रुत तो तेनुं निमित्त छे.
उ.ः–
भोक्ता छे–एम नियम करवामां आवे छे. निगोदथी मांडीने नवमी ग्रैवेयक सुधीना बधाय अज्ञानी
जीवोने शुद्धात्मानुं वेदन नहि होवाने लीधे तेओ नियमथी हर्ष–शोकना भोक्ता छे.
उ.ः–
होवाथी परद्रव्य प्रत्येथी वैराग्य पामेलो छे, तेथी ते शुद्धात्माना अनुभवनो ज वेदक छे, रागादिने ते
पोताना स्वरूपपणे अनुभवतो नथी, तेथी ते कर्मफळनो अवेदक ज छे. हुं स्वयं चिदानंदस्वरूप ज्ञायक
छुं–एम अनुभवतो ते पोताना आनंदनो ज वेदक छे.
उ.ः–
परद्रव्यने के परभावने ते पोताना स्वरूपमां एकमेकपणे जरा पण अनुभवतो नथी.
उ.ः–
हर्ष–शोकादि विकारने पोताना स्वरूपमां एकमेकपणे मानीने, हर्ष–शोकने ज वेदे छे, तेथी तेने विकारनुं
ज वेदन छे.
उ.ः–
तेमज हर्ष–शोकादि भावोने पोतापणे अनुभववानी अयोग्यता छे; स्वभावना अनुभवमां परभावोने
अनुभववानी अयोग्यता छे. आ रीते ज्ञानी ज्ञायकस्वभावना अनुभवने योग्य छे, ने रागादिना
अनुभवने माटे ते अयोग्य छे, एटले के ज्ञानी कदी रागादिभावोने पोताना स्वरूपपणे अनुभवतो
नथी. जेम अभव्य जीव भेदज्ञानने माटे अयोग्य छे, तेम ज्ञानी पोताना स्वभावमां रागादिने
‘हुंपणे’ अनुभववाने अयोग्य छे.
उ.ः–
रागथी पार चिदानंदस्वरूपना स्वादनुं वेदन करवाने ते अयोग्य छे. रागने ज पोताना स्वभावपणे जे
अनुभवे तेने शुद्धात्मानो अनुभव थई शकतो नथी; केमके राग अने शुद्धआत्मा–ए बंनेने एक साथे
पोतापणे अनुभववुं अशक्य छे. रागना अनुभवमां शुद्ध आत्मानो अनुभव नथी, अने शुद्ध
आत्माना अनुभवमां रागनो अनुभव नथी.
उ.ः–
उ.ः–
थको, ते विभावनी सन्मुख छे, ने स्वभावथी विमुख छे.
उ.ः–
भोगवनार छे, ने अज्ञानी विभाव सन्मुख होवाथी विकारनो ज भोगवनार छे.
उ.ः–
वेदन करतां तेमां विभावनुं वेदन नथी आवतुं; आ रीते वेदन उपरथी शुद्धात्माने अने विभावने
भिन्न भिन्न जाणवा ते भेदज्ञान छे, ने स्वसंवेदनजन्य आवुं भेदज्ञान ते मोक्षनुं मूळ छे.