मुक्तिने माटे घोर तप करनारा ज्ञानी–संतोने पण महादुःख थतुं हशे अने चित्तमां खेद थतो हशे, तेथी
तेने मुक्तिनी प्राप्ति केम थाय? ते शंकानुं समाधान करतां आचार्य पूज्यपादस्वामी कहे छे के–
थया छे; त्यां अनेक उपवासादि तपश्चरण सहेजे थई जाय छे, तेमां तेमने खेद थतो नथी पण चैतन्यना
आनंदनो विषयातीत आह्लाद आवे छे. अरे! चैतन्यना अनुभवमां दुःख केवुं? ऋषभदेव प्रभु छ
महिना सुधी ध्यानमां एवा लीन रह्या के चैतन्यना आनंदमां वच्चे आहारनी वृत्ति ज न ऊठी. त्यां
कांई तेमने दुःख न हतुं. त्यारपछी बीजा छ महिना पण तप कर्यो. लगभग एक वर्षना उपवास थया,
छतां परिणाममां जराय खेद न हतो; आत्माना आनंदमां घणी लीनता हती. आनंदमां लीनतावडे ज्ञानी
मुक्तिने साधे छे. मुक्तिने साधतां दुःख लागे तो तेणे मुक्तिना मार्गने जाण्यो ज नथी. मुक्ति तो
परमानंदनी प्राप्ति छे, ने तेनो उपाय पण आनंदमय छे, तेना उपायमां दुःख नथी. बहारमां गमे तेवी
घोर प्रतिकूळता आवी पडे तो पण आत्माना आनंदथी आनंदित संतोने जराय दुःख के खेद थतो नथी.
देहने अने संयोगोने पोताथी भिन्न जाणीने जेओ आत्मामां ज लीन थया छे तेमने दुःख केवुं? गमे
तेवा बाह्य संयोगो आवी पडो पण ज्यां बाह्य विषयो संबंधी चिंता ज नथी त्यां दुःख केवुं? चैतन्यनो
स्वभाव ज आनंद छे–
ज्ञानीना अंतरनी खबर नथी. प्रतिकूळ संयोगोथी ज्ञानीने दुःख थतुं हशे–एम ते मूढताथी माने छे. सिंह
आवीने ध्यानस्थ मुनिना शरीरने फाडी खातो होय त्यां जेने एम लागे के “अरेरे! आ मुनिने महादुःख
थतुं हशे”–तो ते जीव मोटो मूढ छे. अरे मूढ! संतो तो अंतरनी चैतन्यस्वरूपनी लीनताथी महा–