त्यारे आत्मानी दरकार करीने सांभळ्युं नहि, तेथी तेणे खरेखर श्रवण कर्युं ज नथी. समयसारनी
चोथी गाथामां आचार्यदेव कहे छे के–
त–परिचित –अनुभूत सर्वने
चिदानंदस्वरूप आत्मा छे तेनी प्रीति करीने कदी तेनुं श्रवण पण कर्युं नथी. परिचय पण कर्यो
नथी अने अनुभव पण कर्यो नथी. चैतन्यनी प्रीति अने पहचान वगर बीजुं अनंतवार कर्युं
पण तेनाथी कांई हित न थयुं.
पै निज आतमज्ञान बिन सुख लेश न पायो
थतो नथी तेम शुद्ध चैतन्यना श्रद्धा–ज्ञान वगर कदी धर्म थतो नथी. वळी जेम बीजमांथी वृक्ष
थाय छे तेम धर्मरूपी वृक्षनुं बीज सम्यग्दर्शन छे. ते सम्यग्दर्शन केम थाय? के चैतन्यस्वभावनी
प्रीतिथी वारंवार तेनुं स्मरण घोलन करवुं ते सम्यग्दर्शननी रीत छे. जेने जेनी प्रीति होय ते
वारंवार तेनुं घोलन करे छे. जेने चैतन्यनी प्रीति छे ते पोताना श्रद्धाज्ञानने अंतरमां वाळीने
वारंवार तेनुं मनन करे छे.
चिंतन करतां ज अपूर्व शांतिनुं वेदन थाय–अंतरमां शांतरसना मोजा उल्लसे एवो अमारो
चैतन्यस्वभाव ते ज अमने प्रिय छे. राग करतां करतां लाभ थशे एम अज्ञानी जीव माने छे,
तेथी ते अज्ञानीने राग प्रिय छे, पण राग वगरनो चैतन्यस्वभाव तेने प्रिय नथी. जे जेनाथी
लाभ माने ते तेनो प्रेम केम छोडे? अने रागनो पे्रम जे न छोडे ते संसारथी केम छूटे? माटे हे
जीवो! तमे जो संसारथी छूटवा चाहता हो तो संसारनो नाश करनारा एवा चैतन्यतत्त्वनो प्रेम
करीने तेनुं स्मरण करो चिंतन करो–अनुभव करो. आवुं चैतन्यनुं चिंतवन ते ज संसारसमुद्रथी
तारनारी नौका छे, अने ते ज भवतापथी संतप्त जीवोने शांति आपनार छे; माटे ते ज कर्तव्य छे.