छे, ने ज्ञानभावनामां स्थिर थईने ते राग–द्वेषनी वृत्तिने तोडी नांखे छे.
एटले तेने संयोगो प्रत्ये रागद्वेष थया ज करे छे; तेने अविद्याना संस्कारने लीधे सर्वत्र पोतानुं मान–अपमान
ज भास्या करे छे. पण हुं तो संयोगथी भिन्न ज्ञायक स्वभाव छुं, मारा ज्ञानने जगतमां कोई प्रतिकूळ के
अनुकूळ नथी, बधाय मारा ज्ञेय ज छे,–आवी स्वभावभावनावडे ज मान–अपमाननी वृत्ति टळीने
समाधिशांति थाय छे.
ने हुं पण राजा छुं–तो हुं भरतने केम नमुं? एम जराक माननी वृत्ति आवी; पछी बंने वच्चे लडाई थतां भरत
हारी गया त्यां तेने जराक अपमाननी वृत्ति आवी. आवी मान–अपमाननी वृत्ति थवा छतां, ते बंने धर्मात्माने
ते वखतेय ज्ञानस्वभावनी ज भावना छे, ज्ञानस्वभावनी भावना छूटीने रागद्वेषनी वृत्ति थई नथी,
ज्ञानभावनानी ज अधिकता छे; मान–अपमाननी वृत्ति थई माटे ते वखते ते अज्ञानी हता–एम नथी; अंदर
ज्ञानभावनानुं जोर पडयुं छे, तेथी मान–अपमानरूपे तेमनुं ज्ञान परिणमतुं ज नथी, ए वातनी अज्ञानीने
ओळखाण नथी. ज्ञानभावना छोडीने अज्ञानथी जे जीव परसंयोगमां मान–अपमाननी बुद्धि करे छे ते अज्ञानी
छे. ज्ञानस्वभावनी जेने भावना नथी एवा अज्ञानीने ज बाह्यद्रष्टिथी एकांत मान–अपमानरूप परिणमन थाय
छे. ज्ञानस्वभावनी भावनामां ज्ञानीने ज्ञाननुं परिणमन थाय छे, मान–अपमानरूप परिणमन थतुं नथी; जराक
राग–द्वेषनी वृत्ति थाय त्यां ते वृत्तिने पण ज्ञानथी भिन्नरूप ज जाणे छे ने ज्ञानस्वभावनी ज भावनावडे ज्ञाननी
अधिकतारूपे जे परिणमे छे. ज्ञानीनी आवी भावनाने अज्ञानी ओळखतो नथी, एटले ज्ञानीने जराक राग–
द्वेषनी वृत्ति देखे त्यां तेने एवो भ्रम थाय छे के ज्ञानी आ राग–द्वेष ज करे छे. पण ज्ञानी तो ते वखते राग–
द्वेषथी अधिक ज्ञानभावनारूपे ज परिणमे छे तेने अज्ञानी देखी शकतो नथी, केमके तेने पोताने ज्ञानभावना
जागी नथी. अहीं एम कहे छे के जेने ज्ञानभावना नथी ते ज संयोगमां मान–अपमाननी कल्पना करीने राग–
द्वेषरूपे परिणमे छे. ज्ञानी तो ज्ञानभावनारूपे ज परिणमे छे, तेने कोई संयोगमां मान–अपमाननी कल्पनाथी
राग–द्वेषरूप परिणमन थतुं ज नथी, माटे हे जीव! तुं तारा चित्तने चैतन्य– भावनामां स्थिर कर, जेथी राग–
द्वेषथी ते क्षुब्ध न थाय; अने ज्यां चित्तनो क्षोभ नथी त्यां मान–अपमाननी कल्पना थती नथी एटले रागद्वेषरूप
परिणमन थतुं नथी पण समाधि ज थाय छे. गमे तेवा प्रतिकूळ प्रसंगमां के अनुकूळ प्रसंगमां पण ते
चैतन्यभावनावाळो जीव पोताना सम्यग्दर्शनादिथी च्यूत थतो नथी, ज्ञानभावनाथी च्यूत थतो नथी. आ रीते
ज्ञानस्वभावनी भावना ज वीतरागी समाधिनो उपाय छे, माटे ते ज भावना करवा जेवी छे, एम पूज्यपाद–
प्रभुनो उपदेश छे.
संयोगथी मारुं अपमान एम जेणे मान्युं ते अज्ञानीने एकली बाह्यद्रष्टिथी मान–अपमान मानीने राग–द्वेष ज
थया करे छे. पण ज्ञानी तो जाणे छे के माननो प्रसंग हो के अपमाननो प्रसंग हो, हुं तो ज्ञान ज छुंः अनुकूळ
प्रसंग वखते पण हुं तो ‘ज्ञान’ ज छुं, ने प्रतिकूळ प्रसंग वखते पण हुं तो ‘ज्ञान’ ज छुं, एम सर्व प्रसंगे हुं
तो ज्ञानस्वभाव ज छुं–एवी ज्ञान–भावना ज्ञानीने वर्ते छे, ने ते ज्ञानभावनाना जोरे तेने रागद्वेषनो नाश ज
थतो जाय छे, एटले तेने समाधि–शांति थाय छे.ाा ३८ाा