तेने फरीने पण ते (पोताना अज्ञानभावने लीधे) अज्ञाननुं निमित्त बनावे छे. आ रीते तेने कर्म साथे
छे. जे जीव भेदज्ञान प्रगट करीने अज्ञानने दूर करे छे तेने तो कर्म साथेनो निमित्त–नैमित्तिकसंबंध पण तूटी
जाय छे.
६३. हवे, अज्ञानजनित कर्ताकर्मनी प्रवृत्ति ते ज संसारनुं मूळ छे–एम जाणीने, जेने तेनाथी छूटकारानी
अंत आवे?–तेनो उत्तर आचार्यदेव हवेनी गाथामां कहेशे. (चालु)
कुंदकुंदाचार्यदेव आ शास्त्र ‘निजभावना’ अर्थे रचे छे.
एटले श्रोताए पण निजभावना अर्थे आ शास्त्र
श्रवण करवा योग्य छे. आ शास्त्रना वक्ता अने
श्रोता बंनेनुं तात्पर्य ‘निजभावना’ करवानुं छे. हे
श्रोताओ! आ शास्त्रनी गाथाए–गाथाए दर्शावेला
शुद्ध निजतत्त्वने जाणीने वारंवार तेनी भावना
करजो....एवी निजात्मभावनाथी अवश्य मोक्षमार्ग
अने तेना फळनी प्राप्ति थशे. खरेखर, आचार्यदेवे आ
नियमसार द्वारा आत्मार्थी जीवोने शुद्धरत्नत्रयरूपी
‘नियमसार’ नी भेट आपी छे.