परथी भिन्न एवुं तारुं चैतन्यतत्त्व ज तने शरणरूप छे, तेने तुं ओळख.
देखातो नथी, पण ज्ञानी पोताना भेदज्ञानना बळे ते बंनेने भिन्न भिन्न जाणी ले छे; ने भिन्न भिन्न जाणतां
तेओ जुदां पडी जाय छे.
देवकीमाताने त्यां आहार माटे पधारे छे. तेमने देखीने देवकीमाताने आश्चर्य थाय छे ने पुत्र जेवो स्नेह
ऊभराय छे. तेने मनमां एम थाय छे के–अरे, आ ते ज बे मुनिओ फरीफरीने त्रीजी वार मारे त्यां केम
पधार्या! अने मने तेमना प्रत्ये आटलो बधो स्नेह कां ऊभराय छे! मारा कृष्ण जेवा छ–छ पुत्रोने जन्म देनारी
महाभाग्यवंत माता आ जगतमां कोण छे!–पछी तो भगवान नेमिनाथना श्रीमुखे ते छए मुनिओनुं वृत्तांत
सांभळे छे के ते ज बे मुनिओ त्रण वखत नहोता आव्या, पण त्रणे वखते जुदा जुदा मुनिओ हता, अने पोते
ज ते छए मुनिवरोनी माता हती!–त्यारे ते हर्षित थाय छे. जुओ, देवकीए छ पुत्रो जुदा हता छतां जुदा न
जाण्या, ने छ पुत्रो पोताना हता छतां पारका लाग्या.
(–पर्यायने) परनी माने छे, तेथी ते दुःखी थाय छे. भगवाननी वाणीद्वारा स्व–परने भिन्न भिन्न ओळखीने
भेदज्ञान करतां वेंत ज तेने स्वद्रव्यना अनुभवथी अतीन्द्रिय आनंद उल्लसे छे.
क्षेत्रमां रहे छे; तेवी ज रीते छ द्रव्यो एक लोकक्षेत्रमां जाणवा. आ जगतरूपी गुफामां जीवादि छ द्रव्यो
अनादिथी पोतपोताना गुण–पर्याय सहित पोतपोताना स्वभावमां रहेलां छे; एक जग्याए तेओनी
स्थिति छे परंतु कोई एकबीजामां मळी जतां नथी. एवो ज अनादि व्यवहार छे के कोई द्रव्य अन्य
द्रव्यनी साथे मळी जतुं नथी, कोईना गुण अन्यना गुण साथे मळी जता नथी, कोईनी पर्याय अन्यनी
पर्याय साथे मळी जती नथी.–आवी ज उदासीनवृत्ति छे. वस्तुनो आवो निरपेक्ष स्वभाव अहीं छ
वीतरागी मुनिओना द्रष्टांतथी समजाव्यो छे. एक गुफामां छ वीतरागी मुनिओ रहे छे, छए मुनिओ
पोतपोताना स्वरूपसाधनमां ज लीन छे, कोईने कोई उपर मोह नथी; छए वीतरागी मुनिओ
एकबीजाथी निरपेक्षपणे स्वरूपसाधनामां ज लीन छे; तेम आ लोकरूपी गुफामां छए द्रव्यो वीतरागी
मुनिओनी माफक एकबीजाथी निरपेक्षपणे रहेलां छे. कोई द्रव्य अन्य द्रव्यनी अपेक्षा राखतुं नथी; सौ
पोतपोताना गुण–पर्यायमां ज रहेलां छे.
करावीने ते विकारीभावो साथेना कर्ताकर्मापणानी बुद्धि छोडावे छे.