रूप सेवाळने छोडीने आत्मध्यानरूपी स्वच्छ अमृतनुं पान करे छे, शुद्ध आत्मा सिवाय परद्रव्यनी
चिंता तरफ ते पोताना चित्तने झूकवा देतो नथी.
अनंतकाळमां कदी नहि थयेल एवो अपूर्व आनंदनो अनुभव थाय. जेम तृषातुर मनुष्य सेवाळने दूर
करीने स्वच्छ जळना पानवडे पोतानी तृषा दूर करे छे ने शांति अनुभवे छे; तेम मोक्षार्थी धर्मात्मा
अंतरमां स्वात्मध्यानवडे रागादि विकारने दूर करीने, शुद्धज्ञानानंदस्वरूप आत्माना अनुभवथी परम
शांत चैतन्यरसनुं पान करीने आत्माने संसारतापथी छोडावे छे. आ सिवाय बीजा कोई उपायथी
जीवने शांति थती नथी.
मेळव्यो? बे हाथ, बे पग, मोढुं, बे आंख–वगेरे तो वांदराने पण मळ्या छे, तो तेनामां अने
मनुष्यमां शुं फेर पड्यो? ऊल्टुं ते वांदराने तो हाथ–पग उपरांत एक लांबुं पूछडुं पण मळ्युं छे.....
माटे शरीरना अवयवो मळ्या तेथी कांई आत्माने लाभ नथी; आत्मा विवेक करीने, सत्समागमे
पोताना स्वरूपनी ओळखाण करे अने भवभ्रमणथी छूटवानो उपाय करे तो ज तेना अवतारनी
सफळता छे.
एवा आ जड शरीरमां मूर्छाई पड्यो.....शरीर अने शरीरनीक्रिया ते ज हुं–एवी मिथ्या मान्यताथी ते
मुर्छित (मोही–अज्ञानी) थई रह्यो छे. परंतु वीतरागी संतोनी वाणी तेने तेना चिदानंदस्वरूपनुं भान
करावीने अतीन्द्रिय आनंदरूप अमृतनो अनुभव करावे छे. श्रीमद् राजचंद्र कहे छे के–
औषध जे भवरोगनां, (पण) कायरने प्रतिकूळ.
जीवने ए वीतरागनी वाणी प्रतिकूळ पडे छे. बर्हिमुखपणाथी जे लाभ माने छे तेने अंतर्मुख थवानी
वात क्यांथी गोठे? वीतरागी संतो कहे छे के अरे जीवो! शांतरसनो अनुभव करवा माटे तमे तमारा
चैतन्यस्वभावनी सन्मुख थाओ....चैतन्यस्वभावनी सन्मुखता सिवाय जगतमां बहार क््यांय शांति
नथी. जेम हीरा–माणेक बधी वस्तुने पारखतां शीखीने मोटो झवेरी थयो, पण जो चैतन्य–हीराने न
पारख्यो तो तेनुं कांई हित थतुं नथी; जगतनी किंमत करनारो पोते पोताना आत्मानी किंमत न जाणे
तो तेनुं बधुं जाणवुं व्यर्थ छे, माटे हे भाई! तारो आत्मा शुं चीज छे तेने तुं ओळख. अरे भगवान्!
तारो आत्मा सिद्धपरमात्मा जेवो, तेने एक वार लक्षमां तो ले. पाप अने पुण्यना भाव आवे, पण
मारो आत्मा ते पाप अने पुण्य जेटलो नथी, मारो आत्मा तो पाप–पुण्य वगरनो चिदानंदस्वरूप छे–
एम एक वार अंतर्मुख थईने लक्षमां तो ले....तेने लक्षमां लईने तेनुं ध्यान करतां ज अंतरना
अमृतसागरमां तारो आत्मा डूबी जशे, ने तारा अनादिना भवकलेशनो नाश थई जशे. दुःखनो नाश
करीने अपूर्व आत्मशांति प्राप्त करवानो आ उपाय छे.