द्वेष थाय छे. उपयोगने अंतर्मुख करीने जेने पोताना अतीन्द्रिय आनंदना अनुभवमां लीनता वर्ते छे
तेने बाह्य पदार्थो प्रत्ये वलण ज नथी एटले तेने तो कोई पदार्थ संबंधी राग–द्वेष थता नथी.
के चैतन्य स्वरूपमां उपयोगने जोडवो ते ज राग–द्वेषने टाळवानो उपाय छे. आ सिवाय बाह्य
रागादिथी पण परमार्थे भिन्न एवा चिदानंदस्वरूपनुं भान कर्युं होय, तेने ज तेमां उपयोगनी लीनता
थाय. परंतु जे जीव देहादिनी क्रियाने पोतानी मानतो होय, के रागथी लाभ मानतो होय तेनो उपयोग
ते देहथी ने रागथी पाछो खसीने चैतन्यमां वळे ज क््यांथी? ज्यां लाभ माने त्यांथी पोताना उपयोगने
केम खसेडे?–न ज खसेडे. माटे उपयोगने पोताना चिदानंद स्वरूपमां एकाग्र करवा ईच्छनारे प्रथम तो
पोताना स्वरूपने देहादिथी ने रागादिथी अत्यंत भिन्न जाणवुं जोईए. जगतना कोई पण बाह्य
विषयोमां के ते तरफना रागमां क््यांय स्वप्नेय मारुं सुख के शांति नथी, अनंतकाळ बहारना भावो
कर्या पण मने किंचित् सुख न मळ्युं. जगतमां क््यांय पण मारुं सुख होय तो ते मारा निजस्वरूपमां ज
छे, बीजे क््यांय नथी. माटे हवे हुं बहारनो उपयोग छोडीने, मारा स्वरूपमां ज उपयोगने जोडुं छुं.–
आवा द्रढ निर्णयपूर्वक धर्मी जीव वारंवार पोताना उपयोगने अंर्तस्वरूपमां जोडे छे.