एवा देहादि हुं नथी, पण तेनो जे द्रष्टा छे ते ज हुं छुं. हुं पुरुष नथी, हुं तो आत्मा छुं, हुं स्त्री नथी, हुं
तो आत्मा छुं. ईन्द्रियना कोई चिह्नो हुं नथी, ने ते चिह्नो वडे हुं ओळखातो नथी; हुं तो शरीरना
चिह्नोथी पार अलिंग छुं, मारो आत्मा ईंद्रियादि लिंगोथी अग्राह्य छे एटले अलिंगग्राह्य छे.
खरेखर ईंद्रियोथी भिन्न आत्माने नथी मानतो पण ईंद्रियोने ज आत्मा माने छे. पांच ईंद्रियो के तेना
कोई पण विषयो तेमां जे सुख माने ते पण ईंद्रियने अने शरीरने ज आत्मा माने छे. अतीन्द्रिय
आत्मा ज्यां सुधी लक्षमां–प्रतीतमां ने अनुभवमां न आवे त्यां सुधी कोईने कोई प्रकारे शरीरमां
आत्मबुद्धि वेदाती ज होय. अंतरात्मपणुं थाय तो बहिरात्मपणुं टळे, एटले अंतर्मुख थाय तो
बहिरात्मपणुं टळे, एटले अंतर्मुख थईने देहादिथी पार आत्माने ओळखे तो तेमां ज ममत्वबुद्धि
थाय, ने देहादिमां ममत्वबुद्धि टळे–पछी गमे तेवा सुंदर देहमां पण तेने स्वप्नेय सुखनी कल्पना न
थाय.
पोताने मानतो नथी.
हवे आखा जगतने पोताथी बाह्यपणे ज देखे छे–अने बाह्यवस्तुमां सुख केम होय? तेथी कह्युं छे के–
ते कहीए ज्ञानीदशा बाकी वाचा–ज्ञान.
मुखमां नांखे? तेमां कोण सुख माने? ए रीते ज्ञानीने चैतन्यथी बाह्य आखा जगतमां क््यांय सुखनी
कल्पना नथी माटे तेने तो ते एठ समान ज छे. अने, जगतना पदार्थो जगतमां छे, परंतु पोते
अंतर्मुख थईने ज्यां पोताना आत्मामां वळ्यो, त्यां ते स्वतत्त्वमां जगत भासतुं नथी माटे तेने स्वप्न
समान कह्युं.
प्रसंगमां पण चैतन्यनी समाधि तेने वर्त्या ज करे छे. सम्यग्दर्शनमां ज महान समाधिनी ताकात छे.
सम्यग्दर्शन गमे त्यारे गमे तेवा प्रसंगमां पण स्ववस्तुने भूलतुं नथी, स्वविषयमां तेने भ्रांति थती ज
नथी, एटले तेने शांति अने समाधि थाय छे. आ सिवाय जेने देहादिनी क्रियामां कर्तापणुं वर्ते छे एवा
अज्ञजीवोने कदी पण समाधि के शांति थती नथी.
शांति होय त्यां भ्रांति नहि.