एम मानीने मफतना खुवार थाय छे; पण आ ‘ज्ञान शक्ति’ ते ज खरी शक्ति माता छे, ते मातानुं
सेवन कर तो सुख मळ्या वगर रहे नहि. ज्ञानशक्तिरूप माताने ओळखीने तेनी सेवा कर तो अपूर्व
कल्याण थाय. माटे हे भव्य! तुं तारा ज्ञानस्वरूप आत्माने ओळखीने तेनी प्रीति कर, तेमां संतुष्ट था
ने तेमां तृप्त था.–तेनुं परिणाम शुं आवशे?–के तने परम सुखनो अनुभव थशे.–आ ज साची
सफळता छे; आवा आत्मानी ओळखाण वगर लौकिक भणतरनी गमे तेटली डीग्री (–उपाधि) मेळवे
तो पण ते निष्फळ छे, तेनाथी सुख पमातुं नथी–माटे जेने पास थवुं होय–सफळ थवुं होय–सुखी थवुं
होय तेओ ज्ञानविद्यानो सतत् अनुभव करो.
नहि थाय, रागना सेवनथी तो आकुळता अने अतृप्ति ज थशे. मुनिभगवंतो चिदानंद स्वरूपमां लीन
थईने आनंद रसना अनुभवथी तृप्त–तृप्त छे. बाह्यविषयना सेवनथी तृप्ति थती नथी. राग ते पण
खरेखर आत्मा नथी, ते राग अनुभवनीय नथी, ते तो पारकी चीज छे, तेनाथी तृप्ति केम थाय? जेम
लौकिकमां कहेवाय छे के पैसाथी बधी वस्तु भले मळे परंतु पैसाथी कांई माबाप मळे? जनेता कांई
पैसाथी मळे?–न मळे; तेम चैतन्यना सुखनो अनुभव शुं रागथी थाय? रागना वेदनथी तो आकुळता
थाय ने तेनाथी बहारना विषयोनो संबंध मळे, परंतु आत्मानी तृप्ति तेनाथी कदी न मळे. आत्मानी
तृप्ति तो विषयातीत छे. तारे आवी तृप्ति अने अतीन्द्रियसुखनो अनुभव करवो होय तो तुं आत्मामां
प्रीति कर, तेमां संतुष्ट थईने ठर!–आम करवाथी तरत ज तने तारा आत्माना अचिंत्यसुखनो अनुभव
थशे.–पोताने ज एवो आनंद अनुभवाशे के बीजाने पूछवुं नहि पडे. अहा! भगवान आत्मानुं निजपद
ते ज एक प्रीति करवा जेवुं छे, ते ज अनुभव करवा जेवुं छे, ज्ञानकळावडे सततपणे तेनो ज अभ्यास
करवा जेवो छे. माटे हे जीवो! तमे सततपणे तेना अनुभवनो अभ्यास करो.
प्रगटे. आनंदनो प्रवाह
निर्विकल्परसमां भेदभाव–
विकल्प नथी.