आपे जेवुं अनुभव्युं छे ते अनुपम छे पण बहारमां शरीरनुं रूप पण उत्कृष्ट सुंदर छे. हजार नेत्रथी पण
तृप्ति थती नथी एम भक्तिभाव वडे अशुभमां न जवा माटे एवो राग धर्मी जीवने आवे छे पण ते राग
करवा जेवो छे एम ते मानता नथी.
करवा योग्य माने नहि अने चिदानंद मारो पूर्ण स्वभाव छे तेना महात्म्य आगळ पुण्य–पापनुं महात्म्य तेने
आवतुं नथी. चैतन्य स्वभावमां लीन थवुं तेमां पुण्य–पापनी वराळ नथी. जेने ज्ञायक स्वभावनी अधिकता
न थई–रागनी अधिकता थई तेने ज्ञातास्वभाव उपर क्रोध छे.
मानतां स्वभावनुं सामर्थ्य चूकी आडाई करवी, हमणां तो राग करवो जोईए. ते आडोडाई अनंतानुबंधीनुं
कपट (माया) छे. शुभ राग (पुण्य) ने हितकारी मानवो ते अनंतानुबंधी लोभ छे. आ वात आगळ
केटलीक वार आवी गई छे पण आजे फरी स्पष्टता करी छे.
उपादेयपणे, एकमेकपणे जाणनारो क्षणिक विकारीभावोने पोताना तरीके भाळतो नथी. क्रोधादि आस्रवनो
आदर अने ज्ञातास्वभावनो अनादर एवुं अंतरमां तेने भासतुं नथी.
थतां साचुं समाधान थशे ज; बहारमां जोया करे के आ अमारा काम अने हुं तेनो कर्त्ता तेने कदी दुःखनो
आरो (अंत) आवशे नहि.
भेदज्ञानी थई आत्मानुं थड पकडे ते धीमे धीमे साचा सुखने अनुभवे छे अने जे उग्र पुरुषार्थ करे ते
पोपटनी जेम शीघ्र उग्रसुख अनुभवे छे. तेमां फेर पडतो नथी. माटे हे जीवो, तमे प्रथम साचुं समजो.
३६. संयोगो लेवा, मूकवा, फेरववा ते जीवना हाथनी वात नथी. कां तो साचुं ज्ञान करे, कां तो
तेनुं ज्ञान करी शके छे. रोग के निरोगरूप शरीरनी अवस्था छे तेने जीवे पकडेल नथी के तेने छोडी शके. ते तो
अज्ञानभावमां राग, द्वेष, क्रोधादि विकारने पकडे छे ते केम छूटे? ते अहीं कहेवाय छे के हुं ते रूपे नथी, शुद्ध
चैतन्य अमृत छुं, विकार मारुं कर्तव्य नथी. पण हुं शुद्ध चैतन्यमय ज्ञाता स्वभाव छुं एम द्रष्टिथी स्वभावने
पकडे तो तेने ज्ञाननुं थवुं–परिणमवुं थाय;