પાસે લક્ષ્મી છે છતાં દાનમાં દેતો નથી. શરીર મનુષ્યનું મળ્યું છતાં ઈન્દ્રિયોને વશ કરીને બ્રહ્મચર્ય આદિ સંયમ
પાળતો નથી, ભણ્યો–ગણ્યો પણ કષાયની અગ્નિ મંદ પાડે નહિ, ત્યાગી વ્રતી થાય ને કલેશીપણું છોડે નહિ તો
તેનું બધું વ્યર્થ છે. ઘણાં શાસ્ત્રો ભણ્યો હોય પણ આત્મા તરફ દ્રષ્ટિ ન રાખે, શાન્તિ પ્રગટ ન કરે તો તેનું
ભણેલું બધું વ્યર્થ છે.
હવે મારે લાયક અહીં કામ બાકી નથીને તો ધર્મ સાંભળવા જાઉં એમ ધર્મનો નંબર છેલ્લો રાખવા માગે છે.
સંસારમાં રખડવાની રુચિને પ્રથમ નંબર અને ધર્મ છેલ્લા નંબરમાં તો તારો નંબર દુર્ગતિમાં જ છે. માટે
આચાર્યદેવ કરુણા લાવીને કહે છે કે ગૃહસ્થદશામાં પાપથી બચવા માટે દિન–દિન (હંમેશા) દાન કર, ખાસ
પુરુષાર્થ લાવીને ધર્મમાં લાગ. સ્થિર ન રહી શકે ત્યાં સુધી દેવપૂજા, ગુરુજનોની સેવા, વિનય, સ્વાધ્યાય,
સંયમ અને ઈચ્છા–નિરોધરૂપ તપ તથા દાનની પ્રવૃત્તિ ગૃહસ્થધર્મમાં મુખ્ય હોય જ છે. જો તે નથી તો તેનું
ગૃહસ્થજીવન વ્યર્થ છે.
र्यद्यंतः किल कोऽप्पहो कलयति व्याहत्य मोहं हठात् ।
आत्मात्मानुभवैकगम्बमहिमा व्यक्ततोऽयमास्ते ध्रुवं
नित्यं कर्मफलं कपंकविफलो देवः स्वयं शाश्वतः ।। १२।।
કરીને તથા તે કર્મના ઉદયના નિમિત્તથી થએલ મિથ્યાત્વ (અજ્ઞાન) ને
નિત્ય કર્મકલંક–કાદવથી રહિત–એવો પોતે સ્તુતિ કરવાયોગ્ય દેવ
રહ્યો છે. આ પ્રાણી–પર્યાયબુદ્ધિ બહિરાત્મા તેને બરાર ઢૂંઢે છે તે મોટું