थाय छे. आम शरीरनी स्वतंत्रता ते तेनी व्यवस्था छे. तेनाथी चैतन्यप्रभु भिन्न छे, जेम पाणीमां सेवाळ
भिन्न छे अने सेवाळथी पाणी भिन्न छे तेम देहथी आत्मा जुदो छे.
चैतन्यमूर्ति आत्मा जुदो छे, ते आंख आदि ईन्द्रियोथी न देखाय, पण तेना चैतन्य ज्ञाता–द्रष्टा लक्षणथी
स्पष्ट जणाय एवो छे. देह मंदिरमां ज्ञानपिंड आत्मा देहथी भिन्न छे अने पुण्य–पापनी वृत्तिथी पण
भिन्न छे.
जीभनो लवो न वळे त्यां शुं आत्मा बंध थई गयो? ना, आत्मा तो छे–ते शरीर, वाणी वगेरेनी क्रिया
पहेलां पण करी शकतो न हतो ने अत्यारे पण करी शकतो नथी. जडथी जुदा पोताना आत्मानो निर्णय न
थाय तेने क्षणिक विकारथी जुदो एवो त्रिकाळी शुद्ध आत्मानो निर्णय कदी पण थई शके नहि.
जड शरीररूपी छालामां नथी, आठकर्म–नशीब कहेवाय छे तेमां पण नथी, वळी, पुण्य–पापरूपी रातड ते पण
आत्मा नथी, ते बधाथी रहित त्रिकाळ शुद्धज्ञान–आनंदमय आत्म वस्तु अंदरमां पडी छे तेनी द्रष्टि करी तेमां
लीनता करतां साचा आनंदनो स्वाद आवे छे. आत्मानी वर्तमानदशामां पुण्य–पापनी वृत्ति नवी–नवी
ऊपजे छे. ते आखी वस्तु नथी; अने ते आत्मामां प्रवेश पामे एवी नथी.
नवतत्त्वना विकल्पनी आडमां–शुभरागरूपी व्यवहारना प्रेममां अंर्ततत्त्व द्रष्टिमां आवतुं नथी. माटे ते
शुभरागनी वृत्ति पण प्रथमथी ज श्रद्धामांथी छोडवी पडशे. तेनी उपेक्षा करवी पडशे. जेने हित करवुं होय,
स्वतंत्रता प्रगट करवी होय, अतीन्द्रिय आनंदना वेदनमां आववुं होय तेणे पराश्रयनी–पुण्य–पापनी रुचि
छोडीने, सहज स्वभाविक त्रिकाळी ज्ञायक वस्तु छे तेनो एकनो ज आदर करवो.
दिगम्बर मुनि हता, सर्वज्ञ वीतरागे जेवो आत्मा कह्यो छे तेवो ज अंतर अनुभवथी जाणीने तेमां निश्चलद्रष्टि
करी तेमां लीन थई वारंवार तेनो अनुभव करतां हता. ते पोते पोतानी वर्तमानदशा बतावी पोताना
स्वभावनी अने आनंदनी वात करे छे. स्मशान वैराग्यनी वात नथी. ‘हाड बळे जेम लाकडी, केश बळे जेम
घास’ एवुं देखीने, तथा