जीव अतीन्द्रिय आनंदस्वरूप छे, पण निज स्वभावनी उपलब्धि नहि होवाथी ते दुःखी छे.
स्वभावनी उपलब्धि केम नथी?
–केमके जीव पोताना स्वभावने अनुसरतो नथी, ने बहार नजर करीने कर्मने अनुसरे छे, तेथी ते
भावनी आकुळतानो अनुभव करतो थको ते चार गतिना भवमां भ्रमण करे छे.
जो पोते पोताना स्वभावने ज अनुसरे तो निर्मळधर्मरूपे परिणमे; अने निर्मळधर्ममां चार गतिनुं
भवभ्रमण टळे छे भाई, तुं अतीन्द्रिय आनंदस्वभावथी भरेलो छो, ते स्वभावने अनुसरतां आनंदनो
स्वाद आवे; पण परने अनुसरतां तो तारो आनंदनो स्वाद आकुळताने लीधे बेस्वाद थई जाय छे. तारे
चार गति न जोईती होय तो तुं स्वभावने ज अनुसर. स्वभावने अनुसरवाना फळमां संसारनी चार गति
न होय, तेमां तो आनंदनो अनुभव ज होय. देवगति मळे के मनुष्यगति मळे ते कांई धर्मनुं फळ नथी, ते
तो विकारनुं फळ छे. धर्मनुं फळ तो स्वभावनी प्राप्ति अर्थात् मोक्ष छे.
रुचि प्रगटावी, भवनो अभाव थईने आत्मानुं सुख जे रीते प्राप्त थाय–एवुं
आ जन्ममां करवुं छे.–एवी भावना जरूर करवी.