नानपणमां बाळकनो विरह थाय त्यां माता रोवे; श्री कृष्णना पुत्र प्रद्युम्नने नानपणमां कोई विद्याधर
उपाडी गयेलो, तेनी पाछळ तेनी माता रुकमिणी पुत्रना विरहथी झूरती हती. प्रद्युम्न तो मोक्षगामी
हतो पण अज्ञानदशामां जीवे अनंतवार आवी माताओने रोवडावी, अने मरण थतां पण माताए जे
रूदन कर्या ते आंसुना अनंत दरिया भराय–एटली माताने तें रोवडावी! तुं पोते पण अनंतवार एवा
दुःख पाम्यो.
एवो उपदेश छे. तारा हितने माटे आ अवसर आव्यो छे.
पसार थयो–छतां तुं ते ज छो, तारी नित्यता सामे नजर तो कर! नित्यताने नीहाळतां अनित्य एवा
शरीरमांथी अहंभाव छूटी जशे.
भोगव्या! छतां तने तृप्ति न थई. अने तरसथी पीडित एवा तें त्रण जगतना सर्व पाणी पीधां छतां तारी
तृषा शांत न थई, माटे हवे तुं संसारनुं मंथन करवा माटे निश्चयरत्नत्रयनुं चिंतवन कर! निश्चय
सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्रना सेवनथी तारी अनंतकाळनी भूख भांगशे, शांत चैतन्यजळथी अनंतकाळनी
तारी तृषा तूटशे. तारा दुःख देखीने आचार्यदेव दयाळु थईने वारंवार उपदेश आपे छे के हे भाई! आवा
दुःखोथी छूटवा तुं मुक्तिनो उपाय कर...एटले के निश्चयरत्नत्रयनुं सेवन कर, चैतन्यसन्मुख थईने तुं
जिनभावना भाव!
बीजाने जे आंसु आव्या तेना पण अनंत दरिया भराय, ने तेणे पोते रोईरोईने जे आंसुडां पाड्या तेना
पण अनंत दरिया भराय. माटे अरे जीव! हवे आवा भवभवना दुःखोथी छूटवा तुं तारा एकत्वस्वभावनी
भावना भाव! जगतना आहार तें अनंतवार ग्रस्या पण अनाहारी आत्माना अतीन्द्रिय आनंदनो स्वाद
तें कदी न चाख्यो. जगतना पाणी तें अनंतवार पीधा, पण चैतन्यना शांतरसनुं पान तें कदी न कर्युं. हवे तो
तारा चैतन्यने चाख.
मोह करम मम नाहीं, नाहीं भ्रमरस कूप है,
शुद्ध चेतना सिंधु हमारो रूप है.”
भोगव्यो. माटे हवे तो अंतर्मुख थई, शुद्धात्मानी भावनारूप जिनभावना भाव–जेथी अनंतकाळना दुःखनो
अंत आवे, ने चैतन्यनो परम आनंद तने प्राप्त थाय.–एम भगवान आचार्य देवनो उपदेश छे.