परथी जुदा एकत्वनी उपलब्धि केवळ सुलभ ना.
रुचिथी–अपूर्वभावे सांभळजे. पूर्वे रुचि वगर सांभळ्युं तेने अमे श्रवण नथी कहेता, चैतन्यनी
अपूर्वरुचिपूर्वक सांभळे तेने ज श्रवण कहीए छीए. श्रवण खरेखर तेने कहेवाय के जेना फळमां अनुभव
थाय. चैतन्यनुं जेवुं श्रवण कर्युं तेवो भाव न प्रगट करे–एटले के स्वानुभव न करे तो तेणे खरेखर चैतन्यनुं
श्रवण नथी कर्युं.
मांडीने केवळी भगवान तो आमांथी बहार नीकळी गया छे, तेमणे तो चैतन्यनो अनुभव कर्यो छे.
नित्यनिगोदना अनंता जीवो–जेमने कदी कान पण नथी मळ्या, छतां ते जीवोए पण अनंतवार कामभोगथी
कथा सांभळी–कई रीते? के भावमां तेनुं ज वेदन छे, माटे जेवुं वेदन तेवुं ज श्रवण कह्युं. तेना भावमां तो
विकथानुं ज वेदन छे माटे ते तेवुं ज श्रवण करे छे–एम कह्युं. अने बीजी रीते: जीवे अनंतवार चैतन्यना
शब्दो सांभळ्या, दिव्यध्वनि सांभळी–छतां अहीं कहे छे के जीवे एकत्वस्वभावनी वात कदी सांभळी नथी.–
केमके तेवुं वेदन प्रगट नथी कर्युं माटे खरेखर तेणे सांभळ्युं ज नथी. गमे तेटलुं सांभळवा छतां, विकारमां ज
पोतानुं अस्तित्व मानीने तेना ज वेदनमां ऊभो छे, ने विकारना वेदनथी खसीने चैतन्यना वेदनमां
आवतो नथी तो तेणे खरेखर चैतन्यनी कथा सांभळी नथी, पण विकारनी ज कथा सांभळी छे, एटले के
विकथा ज सांभळी छे. बहारथी भगवानना भेटा थया होय तो पण भगवाननी वाणीनुं भावश्रवण तेणे
कर्युं नथी, अंतरना चैतन्यना भेटा तेणे कर्या नथी; व्यवहारने ज भेटी–भेटीने रागना ज वेदनमां पड्यो छे.
जे विकल्पना वेदनमां अटक्यो तेणे विकथानुं ज श्रवण–परिचय अने अनुभव कर्यो छे. आचार्यदेव कहे छे के
हे जीव! चैतन्यना स्वभावनी एवी रुचिपूर्वक श्रवण करजे के पूर्वे कदी जे रुचि करी नथी. “पूर्वे कदी नथी
सांभळ्युं” एम कहीने वर्तमान श्रवणनी अपूर्वता बताववा मांगे छे. चैतन्यनुं अहित करनारी वात
अनंतवार सांभळी, तो हवे आ चैतन्यनुं परमहित करवानी वात अपूर्व रुचिना भावे सांभळ. अरे, तें
दुःखदायी रागना वेदनने अनंतकाळ