पोताना निर्मळ ज्ञानपरिणामने ज करे छे, ए सिवाय अन्य कोई परभावोने ज्ञानना कार्यपणे जरापण
करतो नथी, तेनो ते जाणनार ज रहे छे.
थतो? तेना उत्तरमां आचार्यदेव कहे छे के ज्ञानी रागादिने जाणतो होवा छतां ते तेमां अंतर्व्यापक थतो
नथी, रागने ते पोताना ज्ञानथी बाह्यस्थित जाणे छे, एटले रागादिनी शरूआतमां, मध्यमां के अंतमां
ते जरापण व्यापतो नथी, तेमां जरापण तन्मय थतो नथी, तेने ज्ञानस्वरूपमां ग्रहण करतो नथी, तेमां
एकतारूपे परिणमतो नथी ने ते रागरूपे ऊपजतो नथी; ते रागने जाणती वखते रागथी भेदज्ञानपणे
ज परिणमे छे, ज्ञानस्वरूपने ज स्वपणे ग्रहण करीने तेमां एकतारूपे परिणमे छे, रागथी जुदा ज्ञानपणे
ज ऊपजे छे. आ रीते ज्ञानपणे ज ऊपजता ते ज्ञानीने रागादि साथे के परनी साथे कर्ताकर्मपणुं नथी.
रागने जाणवाना उपयोग वखते पण तेने राग साथे कर्ताकर्मपणुं जराय नथी, ते उपयोग साथे ज
कर्ताकर्मपणुं छे.
नथी तो ते रागना अवलंबने साधकनी शुद्धता वधे एम केम बने? चैतन्यस्वभावना ज अवलंबने
साधकनी शुद्धता वधे छे–ए नियम छे.
अंतमां) सर्वत्र माटी ज व्यापक छे, कुंभार तेमां व्यापक नथी. जो कुंभार तेमां व्यापक होय तो कुंभार पोते
ज घडो थई जाय! जेम माटी पोते घडो थईने तेने करे छे, तेम कुंभार पोते कंई घडो थतो नथी, एटले ते
तेने करतो नथी. तेम रागादि परिणामोमां शुद्धनिश्चयथी