गुरुदेवना सत्समागममां रहेता हता, अने जीवणलालजी महाराजनी सेवानुं
कामकाज पण करता हता. स्वर्गवास अगाउ लगभग एक कलाक पहेलां पू.
गुरुदेवश्री पधार्या हता त्यारे तेमणे गुरुदेव प्रत्ये भक्तिभाव बताव्यो हतो; अने
पोते समयसार वगेरेनी गाथाओ मोढे करेली–ते संबंधी वातचीत करी हती. तेमनो
आत्मा देव–गुरु–धर्मनी सेवामां आगळ वधे ने पोतानुं कल्याण साधे–एम ईच्छीए
छीए.
गयो. पू. गुरुदेव प्रत्ये तेमनो घणो भक्तिभाव हतो, अवारनवार सोनगढ आवीने
तेओ लाभ लेता. एकाद मास पहेलां ज तेओ सोनगढ आवेला; आंकडिआमां
तेमणे गृहचैत्यालय पण बनाव्युं हतुं अने जिनमंदिर बंधाववानी तेमनी भावना
हती. परंतु ते भावना पूरी थतां पहेलां आवो अकस्मात बनी गयो. स्वर्गवास
पहेलां तेमणे भक्तिपूर्वक गुरुदेवनुं स्मरण कर्युं हतुं. श्रीमाणेकचंदभाईनो आत्मा
पोताना धार्मिक संस्कारोमां आगळ वधीने आत्महित साधे एज भावना.
पोताना हस्ताक्षरमां नीचे मुजब लख्युं हतुं:–
शरीरथी हुं जुदो छुं.
परवस्तुनुं हुं कांई करी शकुं नहीं.
मारामां ज्ञान नामनो गुण छे.
जाणवुं देखवुं ए मारो धर्म छे.
मारा ज्ञान तरफ लक्ष करुं तो जगत बधुं ज्ञेयरूपे भासे.”
उपरोक्त लखाणनी नीचे तेमणे मुनिराजनुं, मानस्तंभजीनुं अने सीमंधर
उपदेशनो महान प्रताप छे. अने ८२ वर्षनी वये ३२ वर्षना पुत्रना वियोग वखते
पण शेठ श्री मूळजीभाईए जे हिंमत अने शांति जाळवी छे ते पण अनेक जीवोने
विचारता करी मूके तेवुं छे; तेओ वारंवार कहे छे के: “गुरुदेवना वैराग्यमय
उपदेशनी मंगळछायानो ज आ बधो प्रताप छे. गुरुदेवनी छायाने लीधे मारुं दुःख
हळवुं थई जाय छे.”