छे; देव–गुरुनो विनय. वैयावच्च. भक्तिपूर्वक तेमनी सेवा. दोषोनुं प्रायश्चित, चैतन्यना ध्याननो
अभ्यास,–ए बधा तपना प्रकार छे; आवा तपना अभ्यासवडे श्रावक पोतानी ईच्छाने संकोचे ने
चैतन्यनी आराधनामां उपयोगने विशेषपणे जोडे. अहा, श्रावकदशा शुं छे तेनी जगतने खबर नथी;
‘श्रावक’ कूळमां जन्मीने श्रावक नाम धरावनाराने पण खबर नथी के श्रावकधर्म शुं छे? जेटलां
मुनिओनां आचरण छे ते बधाय एकदेशपणे श्रावकने पण होय छे–एम पुरुषार्थसिद्धि उपायमां
अमृतचंद्राचार्यदेवे कह्युं छे.
प्रयोजन नथी पण श्रावकने तृष्णा घटाडवानो एवो भाव आव्या वगर रहेतो नथी. अहा, हुं एक शुद्ध
चैतन्य छुं, एक परमाणु मात्र पण परद्रव्य मारुं नथी–एवुं जेने भान अने भावना वर्ते छे तेने परिग्रहनी
ममता घटाडवानो भाव जरूर होय ज, एटले तृष्णा घटाडीने धर्मात्मा मुनिओने के साधर्मीओने आदरपूर्वक
पोतानी वस्तुनुं दान करे, तेमज बीजा दीनदुःखी जीवोने पण करुणापूर्वक दान करे. लौकिकरुचिवाळा जीवो
जेम दररोज लक्ष्मी मेळववानी ममता करे छे तेम धर्मनी प्रीतिवाळा जीवोए दररोज ममता घटाडवी जोईए.
–ए श्रावकनुं हंमेशनुं कर्तव्य छे. सवारथी सांज प्रमादना पोटला थईने विषयकषायमां पड्या रहे, लक्ष्मी
वगेरेनी तीव्र लोलुपता आडे धर्मने माटे जराय नवरो पण न थाय–एवा जीवने धर्म क््यांथी थाय? अरे,
आत्माने साधवा माटे तो आखी दुनियानी ममता छोडवी पडे. जे लौकिककार्यो (दीकरा दीकरी परणाववा
वगेरेनी दरकार करे, तेमां तो उत्साहथी प्रवर्ते अने आत्महितना कार्य माटे दरकार न करे, देव–गुरु–शास्त्रनी
उपासनाना संस्कार न पाडे–ते खरेखर श्रावक नथी. धर्मनो जेने प्रेम होय एवा श्रावकने नित्य करवा योग्य
आ छ कर्तव्योना संस्कार जरूर होय.
वगेरे भावो होय छे, तेथी ते तेनुं दररोजनुं कर्तव्य छे. ‘आटलुं करवुं पडशे’ एम नहि पण सहेजे
अंदरथी तेवो भाव आवे छे. जेम संसारमां राजा वगेरेनी के मातापिता वगेरे कुटुंबीओनी सेवा करे छे
तेम धर्मनी रुचिवाळो धर्मना राजा एवा जिनेन्द्रभगवाननी, तेमज निर्ग्रंथगुरुनी, ज्ञानी
धर्मात्माओनी बहुमानपूर्वक सेवा–उपासना करे छे, तथा वीगरागीशास्त्रोनी स्वाध्याय वडे दररोज
स्वभावनी भावनानुं पोषण करे छे. वळी संयम अने तपनो अभ्यास तेमज दिनदिन प्रत्ये धर्मात्मा
प्रत्ये भक्तिथी–वात्सल्यथी दानादि करे. बीजा दुःखी–रोगी जीवो प्रत्ये करुणाथी दानादि करे. विवाह
वगेरे पापकार्योमां धननो लोभ करे तेने तो कदाच आ लोकमां लोभीयो कहीने लोको अपयश करे,
परंतु धर्मना कार्यमां लोभ करे तो आ लोक ने परलोक बंने बगडे छे; धर्मना प्रेम करतां संसारनो प्रेम
वधी जतां सम्यक्त्व ज बगडे छे. तेथी नियमसारना आलोचना अधिकारमां मुनिराज कहे छे के योग्य
स्थळे धनव्ययनो अभाव ते लोभ छे. विषयकषायोना पोषणमां के दीकरादीकरीना लग्नमां लाखो रूा.
वापरी नाखे अने जिनमंदिर वगेरे धर्मप्रभावनाना कार्योमां सो–बसो रूा. वापरवानो प्रसंग आवे
तोये लोभ करे, तो तेने योग्यस्थळे धन वापरवानी खबर नथी, एटले खरेखर तेने संसार अने धर्म
वच्चेनो विवेक ज नथी. अरे, श्रावक नाम धरावे अने भगवानना दर्शन करे नहि, गुरुनी सेवा करे
नहि, शास्त्र वांचे नहि–सांभळे नहि, धर्मना प्रसंगमां दानादिनो उत्साह बतावे नहि–तो ते श्रावक नथी
पण मायाचारी छे; चैतन्यनी उपासना तेने होती नथी. जे चैतन्यनो उपासक थयो, जिनदेवनो भक्त
थयो तेने देवपूजा वगेरे छ प्रकारना कार्योना संस्कार जरूर होय छे.