रागथी जुदी पडी, पछी तेमां सदाय रागथी जुदुं अबंधपरिणमन ज वर्त्या करे छे.
बारे अंगनो सार समाई गयो छे; बारअंगरूप श्रुतसमुद्रमां रहेलुं चैतन्यरत्न तेणे प्राप्त करी लीधुं छे;
संसारनुं मूळ तेने छेदाई गयुं छे. अनंत ज्ञानधारामांथी जे चैतन्य कणिया फुटया ते चैतन्यभावमां किंचित्
पण रागादिभावास्रव नथी; पूर्णानंदथी भरेला ज्ञानधाम तरफ ज्ञानधारानो जे प्रवाह वहेवा मांडयो तेने
वचमां कोई रोकनार नथी.
नहि, ने कदी एकमेक थवानुं पण नथी. जुदो....जुदो ने जुदो. जाहेर थाव के ज्ञानीनी ज्ञानधारा ते मुक्तस्वरूप
ज छे....सम्यग्द्रष्टि मुक्त छे.....मिथ्यात्व ते ज संसार छे, सम्यक्त्व थयुं त्यां मुक्ति ज छे. जीवना परिणामना
बंध अने मोक्ष एवा बे भाग पाडो तो सम्यक्त्वपरिणाम ते मोक्षस्वरूप ज छे, तेमां जराय बंधन नथी;
अने मिथ्यात्व परिणाम ते बंधनस्वरूप ज छे, मिथ्यात्वसहितनो भाव जरापण मोक्षनुं कारण नथी. आथी
कह्युं छे के ‘भेदज्ञान ते ज्ञान छे, बाकी बूरो अज्ञान’ .
था! भेदज्ञानरूपी वज्रवडे एकवार तो ज्ञान अने राग वच्चेनी संधि तोडी नाख. भेदज्ञानरूपी वज्रवडे ज्ञान
अने रागथी संधि ज्यां तूटी ते फरीने संधाय नहि; बंने जुदा पडीने ज्ञाननी पूर्णता ने रागनो अभाव थये
ज छुटको.
अनुभववा माटे, बीजो कोलाहल छोडीने एकधारो छ महिना प्रयत्न कर; अंतरंगमां भेदज्ञाननो तीव्र
अभ्यास कर, निश्चलपणे–लगनी पूर्वक अंतरमां अभ्यास कर. एम करवाथी तारा अंतरमां ज देहादिथी
भिन्न चैतन्यतत्त्व तने अनुभवमां आवशे; हुं चैतन्यमय छुं. एवुं स्वसंवेदन थशे. छ महिनाना साचा
अभ्यासवडे जरूर आत्मप्राप्ति थशे.
चैतन्यतत्त्व शुं छे!’ एम अंदर कुतूहल करीने, अने ए सिवाय आखा जगत संबंधी चिंता के कोलाहल
छोडीने, अनुभवनो अभ्यास करतां छ महिनामां (–वधुमां वधु छ महिनामां) जरूर आत्मानो अनुभव
थशे, पोतानां अंतरमां ज चैतन्यतत्त्व रागादिथी भिन्न विलसतुं देखाशे.....आनंद सहित पोताने ते
स्वानुभवमां आवशे.
तेणे धारा उपाडी छे.–आवो तैयार थईने आत्माने साधवा नीकळ्यो तेने आत्मा जरूर सधाशे ज.
उपयोगने चैतन्यचिंतनमां जोडीने छ महिना धारावाही