स्वभाव सागरमां पूर्णज्ञानानंद छलके छे. तेमां निर्विकल्पद्रष्टिमां देतां ज
निर्मळ आनंदतरंग अंदरथी आवशे.
अधिकारनी वात नथी. केमके कोईनो कर्ता त्रणकाळमां थई शकतो नथी. ज्यां
सुधी परमां कर्तापणुं माने छे त्यां सुधी संयोगमांथी अने पुण्य–पापमांथी
रुचि बदलावी शकतो नथी. बहारमां अनुकूळ–प्रतिकूळनी कल्पना करी
अनुकूळनी आशा अने प्रतिकूळथी भय मान्या करे छे. तेथी अंतरमां स्वतंत्र
स्वभावने जोवा धीरो थतो नथी. मारी भूलथी दुःख थाय. समजण कर्ये सुख
थाय, एटली मर्यादा नक्की करे तो अंदरमां जोवानी धीरज आवे. काम–
क्रोधादि, राग–द्वेष पुण्य–पापना विकल्पो क्षणिक छे, ते मारो कायमी स्वभाव
नथी, जो ते कायम रहेनार होय तो तेनो नाश कदी न थाय. पण यथार्थनी–
वीतरागतानी द्रष्टिथी अंदर ज्ञानमां स्थिरतानो
ओछा वधता थई पलटाय छे; तेटलो अने ते रूपे मारो स्वभाव नथी. कारण
के ते दुःखदाता छे; अंतरमां ध्रुवस्वभाव
करवुं जोईए.
कारण छे–एम ते जाणे छे. सुखी थवुं होय तेणे अत्यारथी साची समजण
करवी पडशे. जो अत्यारे साची श्रद्धा अने भेदज्ञान नहि करे तो चोराशीना
अवतारमां परिभ्रमण करवुं पडशे.
शक्तिरूपे छे. तेनी श्रद्धा करे, अभ्यास करे, तो ज प्रगट दशामां आवे.
थई जाय. तेम बहारमां नाम राखे महात्मा, ज्ञानी, त्यागी मुनिनुं पण
अंदरमां मिथ्यारुचि छोडे नहिं तो तेनो संसार कदी टळे नहि.