फागणवद १३ ना रोज पू. गुरुदेव थान शहेरमां पधार्या; त्यां उत्साहभर्या स्वागत बाद हजार
आनंदथी भरेलो छे ते मंगळ छे; ने तेनुं भान करतां मिथ्यात्वरूप ममकार गळे अने आत्मानुं सुख
थाय ते मंगळ छे. जेने जगतना कोई पदार्थनी जरूर न पडे एवो आनंद आत्मामां भर्यो छे; तेमां
अंतर्मुख थतां सुख प्रगटे ने दुःख टळे एनुं नाम अपूर्व मंगळ छे. आवा आत्मस्वभावनी ओळखाण
करवी ते मंगळ छे. मंग एटले पवित्रता–सुख तेने लाति एटले के लावे ते मंगळ छे, एटले आत्मानी
श्रद्धा–ज्ञान–रमणता ते मंगळ छे.
प्रवाह वहे छे. अहा, दरेक आत्मा आनंदसागर स्वभाव छे, – ते घणां सत्समागमे समजाय तेवो छे.
आनंदनुं सरोवर एवुं जे पोतानुं स्वरूप – तेने ओळखातां एवुं सुख प्रगटे के जे ईन्द्रना वैभवमां
पण नथी. सिद्ध भगवान जेवा आनंदनो अंश जेमां प्रगटे एवुं आ मांगळिक छे. मांगळिक बहारना
पदार्थोमां नथी, सिद्ध भगवान जेवा आनंदनो अंश जेमां प्रगटे एवुं आ मांगळिक छे. मांगळिक
बहारना पदार्थोमां नथी, मांगलिक तो आत्मानो एवो निर्दोष पवित्र भाव छे के जेनाथी सुख मळे ने
दुःख टळे. आनंदना सरोवर एवा आत्माना श्राद्ध–ज्ञाननी द्रढतारूप भाव ते आनंद मंगळरूप छे.