भेदज्ञानना बळे क्रोधादिथी तद्न भिन्न परिणमतो थको, ज्ञानस्वभावनी
छे, ने परभावभूत विकारीक्रियानो त्याग करे छे एटले के ते रूपे परिणमतो नथी.
*
क्रोधादिथी भिन्न सहजज्ञाननी जेने खबर नथी एवा अज्ञानीने ते क्रोधादिभावो
बहिरंग, पण अज्ञानीने ते अंतरंगपणे भासे छे, जाणे के आ क्रोधादि ते मारा चैतन्यनुं
ज कार्य होय, चैतन्यवडे ज ते करातां होय एम अज्ञानने लीधे प्रतिभासे छे. आ रीते
ते अज्ञानी क्रोधादिभावोनो कर्ता थईने तेने पोतानुुं कर्म बनावे छे. आटली अज्ञानीना
कर्ताकर्मपणानी हद छे, पण तेथी बहार शरीरादि परद्रव्य साथे तो तेने पण जराय
कर्ताकर्मपणुं नथी.
*
क्रोधादिथी भिन्न पोताना चैतन्यस्वभावने जाणनार ज्ञानीधर्मात्मा क्रोधादिने
संयोगरूप भासे छे. विकारनो अंश पण तेने पोताना स्वभावपणे भासतो नथी. ते
जाणे छे के–
आत्माने अने ज्ञानने नित्य तादात्म्य संबंध छे, एटले के बंनेने एकता छे.
पर्याय अपेक्षाए जोतां ते रागादि भावो आत्मानी पर्यायमां थता होवाथी तेने
तेमां रागनो अभाव ज छे, क्षणिक तादात्म्यसंबंध पण नथी, ते तो मात्र
संयोगसंबंधरूप छे. चैतन्य स्वभावमां जेम देहादिसंयोगनो अभाव छे तेम रागादिनो
पण अभाव छे, भेदज्ञानी जीव आत्माना स्वभावने रागथी जुदो ज अनुभवे छे.
*
जीवनो शुद्ध चैतन्यस्वभाव तो कर्मबंधनुं निमित्त पण नथी, एटले शुद्धद्रष्टिथी तो