छे पण अज्ञानी ते शक्ति प्रगट करतो नथी, तेने ते शक्ति अनादिथी बीडाई गयेली छे.
आवा अज्ञानने लीधे ज ते पोताने अने परने एकमेक माने छे, ज्ञानने अने रागने
एकमेक अनुभवे छे. ‘हुं चैतन्य छुं’–एवो स्वानुभव करवाने बदले ‘हुं क्रोध छुं, हुं
वगाडे छे. गणधरो संतो अने चारे अनुयोगना शास्त्रो भेदज्ञाननो ढंढेरो पीटीने कहे छे
के, चैतन्यस्वभाव तो अनादि अनंत, अकृत्रिम, निर्मळ, विज्ञानघन छे, ने
केम होय? न ज होय. पण अज्ञानी आवा वस्तुस्वभावथी भ्रष्ट थईने वारंवार अनेक
विकल्परूपे तद्रूप परिणमतो थको तेनो कर्ता प्रतिभासे छे.
छोडे छे. मारा चैतन्यस्वभावमां रागनुं कर्तृत्व छे ज नहि. रागनी खाण मारा
शांतरसनो स्वाद ते ज मारो स्वाद छे, जे आकुळता छे ते मारो स्वाद नथी, ते तो
रागनो स्वाद छे–एम बन्नेना स्वादने अत्यंत भिन्न जाणतो थको ज्ञानी, चैतन्यने
अनुभवे छे. चैतन्यना आनंदना निधानने पहेलां अज्ञानथी ताळां दीधा हता ते
ताळांने भेदज्ञानरूपी चावी वडे खोली नाख्या, चैतन्यना आनंदनिधानने खुल्ला
गयो, तेनुं कर्तृत्व छूटी गयुं. पहेलां निरंतर विकारनो स्वाद लेतो तेने बदले हवे
निरंतर स्वभावना आनंदनो स्वाद ले छे.
श्रुतज्ञानथी चैतन्यना अतीन्द्रिय आनंदनुं स्वसंवेदन करे छे. अहा, जगतना रसथी
जाणे छे के अमारा चैतन्यना अतीन्द्रिय स्वाद पासे आ इन्द्रपद तो शुं! आखा
जगतनो वैभव पण तूच्छ छे. चैतन्यनो रस अत्यंत मधुर अत्यंत शां....त! अत्यंत
शां...त...शांत चैतन्यनुं मधुरुं वेदन थयुं त्यां आकुळताजनक एवा कषायोनुं कर्तृत्व केम
रहे? कषायोथी अत्यंत भिन्नतानुं भान थयुं. जुओ, स्वसन्मुख थईने आवा स्वादनुं
धर्मात्मा आवा चैतन्यस्वादनुं प्रत्यक्ष स्वसंवेदन करे छे.