જોઈને વીર રજપૂતાણીથી રહેવાયું નહિ, હાકલ પાડીને તેણે કહ્યું: ઊભા રહો. આ મોઢું
ભેગું લેતા જાવ એટલે તમારું ચિત્ત લડાઈમાં લાગે.––એમ કહીને તેણે પોતાનું માથું
કાપીને તેની સામે ધરી દીધું. રજપૂત તો આભો જ બની ગયો..... તેની માતા કહે છે:
અરે કાયર! તેં રજપૂતાણીના દૂધ પીધા છે તે આ લડાઈમાં જવાના શૂરવીર થવાના
ટાણે બાયડીનું મોઢુ જોવા તું રોકાણો? છોડ એ વૃત્તિ! શું આ રાગની વૃત્તિમાં રોકાવાના
ટાણાં છે? અરે, આ તો શૂરવીર થઈને શત્રુને જીતવાના ટાણાં છે, અત્યારે રાગની
વૃત્તિમાં રોકાવાનું ન હોય.... તેમ––
કાયરપણે જે અટક્યો છે, ને અંતરમાં ચૈતન્યમાં ઝુકાવતો નથી. એવા કાયરજીવને
જિનવાણી માતા કહે છે કે અરે જીવ! તું શૂરવીર થઈને ચૈતન્યને સાધવા નીકળ્યો છો,
તું વીરમાર્ગમાં મોહને જીતવા નીકળ્યો છો, તો રાગની રુચિ તને ન પાલવે. રાગની
સામે જોઈને રોકવાના આ ટાણાં નથી; આ તો રાગની રુચિ તોડીને શૂરવીરપણે
મોહશત્રુને મારવાના ને ચૈતન્યને સાધવાના ટાણાં છે. વીરમાર્ગના સાધક શૂરવીર હોય
છે, તે એવા કાયર નથી હોતા કે રાગની વૃત્તિમાં અટકી જાય. વીરનો વીતરાગમાર્ગ
શૂરાનો છે. એ તો રાગના બંધન તોડીને શૂરવીરપણે મોહશત્રુને હણે છે ને ચૈતન્યને
સાધે છે.
આરાધક જીવ રત્નત્રયની આરાધનાવડે
પરિહારપૂર્વક આત્માના ધ્યાનથી થાય છે.
ઈષ્ટસિદ્ધિને પામતો નથી. આ રીતે મોક્ષની સિદ્ધિ માટે