કરતાં હૃદયમાં જે હર્ષભરી ઉર્મિઓ જાગી તે આ કાવ્યમાં ગૂંથાણી છે. અહા!
સંતો કેવા સ્નેહથી શિષ્યજનને પોતાની સાથે મોક્ષમાં લઇ જાય છે!!
છોડ પરભાવને....ઝૂલ આનંદમાં......
નિજ સાથ મોક્ષમાં લઇ જવા ભવ્યને,
શ્રી મુનિરાજ સંબોધતા વ્હાલથી...... હે સખા!
સાંભળી બુદ્ધિને વાળીને
નિજ સ્વરૂપને એકને ગ્રહ તું,
એ જ આગમ તણા મર્મનો સાર છે.... હે સખા!
સૂજ્ઞ પુરુષ તો સૂણી આ શિખને,
હર્ષથી ઉલ્લસી છોડે પર ભાવને;
પરમાનંદ–ભરપૂર નિજ પદ ગ્રહી,
શુદ્ધ સ્વરૂપમાં વેગથી તે વળે..... હે સખા!
અમે જશું મોક્ષમાં, કેમ તને છોડશું?
આવજે મોક્ષમાં તુંય અમ સાથમાં....
ભવ્ય નિજ પદને સાધજે ભાવથી,
શિખ આ સંતની શીઘ્ર તું માનજે..... હે સખા!
તીર્થપતિ મોક્ષમાં જાય છે જે ભવે,
ગણપતિ પણ જરૂર જાય છે તે ભવે,
શિષ્ય એ સંતના રત્નત્રય સાધીને....
સંતની સાથમાં મોક્ષમાં જાય છે.... હે સખા!